Antigua en Barbuda

's Ochtendsvroeg net nadat het licht is geworden uit Deshaies weggevaren. Het eerste stukje langs de lijzijde van Guadeloupe is zoals altijd bij dit soort eilanden: erg rommelig qua wind. Maar voorbij de noordzijde is het heerlijk. Windkracht 4 uit het oosten, zon en een erg rustige oceaan. Na 45 mijl English Harbour op Antigua ingevaren. Bij de havenmond is een drukke ankerplek maar ik heb gekozen om helemaal achterin te gaan liggen in Tank Bay. Het ziet er rustig en erg beschut uit.

In English Habour is Nelson Dockyard prominent gesitueerd. Oude, zeer goed gerestaureerde gebouwen geven de rijke historie weer. 

De schepen rondom dit schiereilandje maken het af met de weergave van de moderne, rijke tijd. Dit is dan ook de plek voor megajachten waarbij vaste bemanningen er voor zorgen dat áls de eigenaar aan boord komt alles perfect is én glimt. Ik zie bemanningsleden dan ook de gehele dag alleen maar poetsen. Aan een aparte steiger ligt het enorme superjacht 'Leander' met een eigen helikopterdek. 

Je denkt meteen aan een miljardair maar niets is minder waar. Het ik gewoon een huurbak. Dus waan jezelf een dag rijk en huur dit schip. Op hun website staan helaas geen prijzen vermeld maar ik verwacht dat je na één dag huren je de daklozenkrant mag gaan verkopen. 

Mijn rustige ankerplek blijkt overigens iets minder rustig te zijn. Elke avond zo rond negenen start in een kroeg de reggeamuziek. Het weet me te vermaken tot drie uur 's nachts. Nelson Dockyard is ook een toeristische trekpleister. Busladingen vol met cruiseschippassagiers worden op het klein stukje land uitgebraakt.
Inmiddels is Gette vanuit St. Vincent overgekomen. De komende twee weken wordt Sya niet meer single-handed gevaren. Het doel voor de eerste gezamenlijke  tocht is Indian Creek dat slecht 4 mijl oostwaarts ligt. Het aanvaren is spannend. Pas als je heel dicht bij de rotsen bent zie je de ingang. Voor dit soort plekken ben ik erg gelukkig met mijn elektronische plotter. Samen met 'eyeball navigation' wordt het gemakkelijker om een weg tussen de rotsen en ondiepten te vinden. In de Indian Creek is geen enkele andere boot; een heel mooie privéplek. Helaas is het water wat troebelig zodat snorkelen niet schitterend is. 

Besloten om in de middag ankerop te gaan en het weer in Falmouth Harbour te laten vallen. Falmouth Harbour grenst aan English Harbour en herbergt nog veel meer superjachten. 's Nachts krijg je door alle verlichte masten met hun rood rondomschijnende lichten in de top het gevoel dat je naar Shell Pernis aan het kijken bent in plaats van naar een jachthaven.

Het is nog steeds rustig weer. De vooruitzichten geven geen verandering. De tocht langs de zuid- en westkust was rustig. Aan de westkust liggen veel ondiepten. Door de witte zandgrond, zon en helder water vaar je door prachtig blauw - groen water. Alleen opletten voor die paar vervelende ondiepten. Jolly Harbour is weer een echte marina. De projectontwikkelaars zijn lekker bezig geweest. In de haven is het een hartelijk wederzien met Aurelien. Ik heb hem en Laure voor het eerst op La Gomera ontmoet. Beiden zijn nu in de Carieb aan het werk om hun budget aan te vullen; Laure vanaf Guadeloupe en Aurelien in de yachtbusiness op St. Maarten. Vanuit Jolly Harbour bus 20 naar de hoofdstad St. John gepakt. Hier liggen drie grote cruiseschepen. In een straal van slechts 2 kilometer rondom het dock is alles toeristisch en alles draait om geld uitgeven en geld verdienen. Buiten dit gebied zie je het normale leven van Antigua. 

Op de plaatselijke vismarkt kom ik een vreemder beeld tegen. De mooie vissen die ik ken van de koraalriffen zoals de papagaaivis liggen hier een beetje dood te wezen.

Slechts een uurtje naar het noorden varen ligt Deep Bay. Dit is mooie, rustige baai. helaas is het water niet zo helder. Door zeer fijn wit zand is het water wat troebelig. Het aanbevolen snorkelgebied is dan ook niet bijzonder. Een wederzien met de s/y Full Circle gehad. Op vrijdag 23 maart dan ook een wat langere tocht gemaakt. Op naar het eiland Barbuda. De waterdiepte tussen deze eilanden is slechts 5 - 60 meter. Het verbaasde ons dan ook enorm toen we op 50 meter afstand een walvis zagen. Welk soort is me niet bekend; in ieder geval geen potvis; de lengte was zo'n 10 meter.

Na 5 uur varen kom je in het gebied van koraalriffen. Met mijn digitale kaart en 'het water lezen' tussen de riffen doorgevaren en het anker laten vallen. Wow! Schandalig mooi blauw water met een kilometers lang hagelwit zandstrand. Hemels! Rondom de boot zie je vaak een schildpad even ademhalen om vervolgens weer naar z'n maaltijd onder water te gaan. 

Ook Gette is aan het genieten.

Het was ons doel om de hoofdstad Codrington van het Barbuda te bezoeken. Er is geen openbaar vervoer en lopen komt uit op zo'n 2 uur lopen in de brandende zon. Dan maar de luxe van een taxi. Het eiland telt slechts 1200 bewoners. De stad straalde dit ook uit. Het is gewoon een groep huizen en zeker geen stad. Gelukkig zaten we nog in de taxi en met de chauffeur een trip naar het noorden afgesproken waarna hij ons weer terugbrengt. Prijzig maar een andere mogelijkheid is er niet. De snelweg van Barbuda is nog steeds een zandpad. Het eiland is dor en droog. Cactussen staan overal en ezels lopen er vrij rond.

Van onze chauffeur begrepen dat het eiland voor de eigen bevolking is. Je kan slechts een stuk land kopen als je een historische binding hebt. In alle andere gevallen is lease het maximaal haalbare. Na een mooie tijd op Barbuda op zondag naar de ankerplaats bij Jolly Harbour gevaren.  Lekker tochtje gehad met E4/5 en een koers van 200 graden.

We hadden nog één toeristische activiteit op Antigua te doen: zwemmen met roggen. Al vroeg in de ochtend zijn we onderweg met dinghy, bus en taxi. Bij 'Stingray City' in het noordwesten van Antigua is het druk; ik schat minimaal 100 personen. De stevige toegangsprijs schrikt dus niet zo veel mensen af. Na inschepen in diverse boten gaan we naar de locatie. 
De roggen met een doorsnede van 0,5 - 1 meter zwemmen tussen de menigte door. Je voelt iets glibberige langs je benen glijden. 

Toeristische hoogtepunten waren het voeren van kleine octopussen en op de foto met een rog op je armen. Natuurlijk hebben we net zo hard meegedaan met toerist spelen. Roggen eten door het eten via de mond aan de onderkant van hun lijf op te zuigen. Soms vergissen ze zich. Er was dan ook een toerist met een enorm mooie zuigplek op zijn zijde. Zijn vrouw was niet de schuldige.
Omdat mijn onderwatercamera weer 'kaartfout' op het scherm gaf heb ik geen foto's vanuit het water kunnen maken. Dan maar de foto voor 15 US$ (!) gekocht waarop we beiden de rog vasthouden.
30 maart: Gette gaat weer naar huis. Het waren voor ons beiden twee grandioos schittende weken. Onvergetelijk. Gisteren hebben we uitvoerig gesproken over het 'hoe nu verder'. Mijn diepe pijn in onze beide harten moet ik melden dat we uiteindelijk besloten hebben om de relatie niet verder voort te zetten. De belangrijkste redenen hiervoor liggen niet in het huidige maar in de toekomst. Twee gebroken harten in de Carieb.
De vlag van St. Vincent & the Grenadines die afgelopen twee weken in mijn bakboordwant wapperde (zoals het hoort iets lager dan de Antigua gastenvlag in het stuurboordwant) is gestreken. Richard gaat als solozeiler zijn geplande tocht afmaken. Het is erg stil aan boord...

Het plan was om op 31 maart naar Montserrat te varen. Er is echter een flinke noordelijke swell van 2,6 meter gaan lopen dat ankeren aldaar niet mogelijk maakt. De vooruitzichten zijn dat de swell snel weer in de noordoosthoek gaat staan. Dan maar nog een dagje Antigua en zondag weg.