woensdag 20 juni 2012

Terceira (Azoren)

Aangezien de tocht naar Angra do Hiroísmo op Terceira 53 NM lang is al om 07:00 uit Velas weggegaan. De wind zat in het zuidwesten maar werd erg door het land beïnvloed. Zodoende continu bezig geweest. Zeil over bakboord of stuurboord, genua over stuurboord of toch over bakboord, boom erin en weer eruit. Nog nooit zo'n vermoeiend gezeild. Maar de wind nam toe tot 5-6 Bft, De kust van São Jorge is schitterend met diverse watervallen en een stralende zon die ervoor zorgde dat ik weer iets van mijn Caribisch bruin terugkreeg. Als vroege lunch 15 dolfijnen gehad. Ondanks de golven kon je ze ook onderwater zien zwemmen.
In de namiddag, net voor de haven, bij Monte Brasil nog een stevige, maar verwachtte windversnelling gekregen tot ver boven de 30 knopen. Terceira kende ik al van 2007 maar toen lag ik in de andere haven Praia da Vitória. Dit eiland is mijn laatste Azoren eiland alvorens naar Engeland te gaan.
Angra do Hiriósmo is één grote bezienswaardigheid. Het staat niet voor niets op de Unesco-lijst van werelderfgoed. Zonder tekst een zeer kleine fotografische greep.


Terceira is ook het stiereneiland. Niet alleen in het overbekende Spaanse Pamplona lopen de stieren door de straten. Elk dorpje, stad en wijk hier heeft het. Totaal zijn niet minder dan 42 z.g. 'bullfighting on a rope' voor juni 2012 gepland. De stier is aangelijnd. Niet om als schoothondje uit te laten maar meer om te voorkomen dat de stier uit het afgezet gebied kan komen en om 'm na z'n optreden weer de kooi in te krijgen. Twee groepjes van vier man zijn de 'line handlers' en herkenbaar aan hun licht blauwe broek, wit shirt en hoed. De gehele bevolking is rond de straten aanwezig of hangt uit de ramen. Alleen de dappersten wagen zich op de straat en dagen de stier uit maar herhaaldelijk zie je die dappersten met een snoekduik over een muurtje gaan.


Het weer van de afgelopen dagen was belabberd: grauw, fris en regenachtig. Niet uitnodigend om, het voor me al bekende eiland te verkennen of om een hike te lopen. Daarom maar twee frisse duiken gemaakt. En dat bij een watertemperatuur die 12 graden lager ligt dan in de Carieb. Ik had een 5 mm wetsuit aan met capuchon en neopreen laarzen en nog vond ik het fris. Zelfs de vissen hadden een sjaal om. Ik zie mezelf niet meer duiken in dit soort wateren óf kouder.
Ik maak me weer klaar voor mijn laatste grote tocht. Elke dag de weersverwachting beoordelen op zoek naar hét startmoment, kleine reparaties uitvoeren en water, diesel en voedsel inslaan. Doordat het Azoren hoog nog steeds niet stationair is (de prijsvraag staat nog steeds open) wordt deze 9 - 12 daagse tocht naar Falmouth er een met vele onzekerheden. Met mijn vertrek op 21 juni lift ik aan de oostkant van een lage druk gebied (nu nog Tropical Storm Chris; wordt Hurricane Chris en draait af via noord naar zuidwest en zwakt flink af (eh..... toch?) en vervolgt haar tocht richting noordoost) mee. 
De wind zal dan voor me gedurende enkele dagen rond 5 -7 Bft zijn met langdurig regen omdat ik met de fronten meevaar. Het schiet echter wel erg op. Tot in West-Europa. 

woensdag 13 juni 2012

São Jorge (Azoren)

Het is slechts 22 NM naar Velas op het eiland São Jorge. In de dichte mist met een zicht van een metertje of 100 en radar en AIS aan, Horta verlaten. Het is altijd vreemd om wind te hebben als het mistig is. Nou die wind kwam er voldoende. Aan de noordwestzijde van Pico zuidwest 30 knopen (7 Bft). Dus via een eerste rif naar rif nummer twee. Een uur later is het weer rustig met 15 knopen dus de riffen eruit geschud. De mist werd langzaam door de zon weggebrand en zo'n 5 mijl voor de haven wederom 30 knopen wind. Ik was nu met de haven in zicht te lui om een rif te zetten. Om te voorkomen dat ik aan lagerwal vele handelingen moet verrichten uiteindelijk toch gecapituleerd door het grootzeil volledig weg te halen en op de genua verder te gaan. Voor de haven valt de wind helemaal weg en vind ik rustig mijn plekje in het jachthaventje. Het jachthaventje is in 2008 geopend, ziet er goed uit en bezit warme  douches. In de haven een wederzien van bekenden maar ook liggen we er met 5 solozeilers waarvan 3 Nederlanders. Ik ben de jongste met het kleinste bootje. 
Het plaatsje Velas is de grootste van het eiland. Het voelt liefelijk aan. Wat me opvalt is hoeveel mannen er gedurende de dag rondhangen. Waarschijnlijk ook hier een hoge werkeloosheid.

(uitzicht op het buureiland Pico)

In café-restaurant 'Acor' de wedstrijd Duitsland-Portugal bekeken. Mooi om te zien hoe opgewonden de Portugese medekijkers kunnen worden. Natuurlijk ook in de kroeg de dramatische wedstrijd Nederland - Duitsland bekeken.
Samen met oud-loods, oud-schipper op de Eendracht en solozeiler Jaap een auto gehuurd om het eiland te ontdekken. Helaas waren de hoogste bergtoppen, waaronder het hoogste punt Pico da Esperanca met 1063 meter, in de mist ingepakt. Dan maar hikeroute nummer 6 met als start- en eindpunt Norte Pequeno aan de noordzijde van São Jorge. Deze 11 km (hemelsbreed) lange route heeft een medium classificatie met daarin een afdaling én klim van 500 meter. Prachtige uitzichten op het eiland Graciosa en Terceira, de fajas en de steile kliffen. 
Na de afdaling komen we bij een piepklein huisje aan (het lijkt het begin van Hans en Grietje wel). Een druk Portugees sprekende man nodigt ons uit om binnen te komen. Binnen worden we op stoeltjes geplaatst en krijgen we versgemaakte koffie van de vrouw des huizes aangeboden. De koffie werd op het gasfornuis gemaakt maar daarnaast stond een grote melkbus op een houtvuur. De wasmachine of de vaatwasser? We moeten iets in een schriftje schrijven en we zien dat er nog meer hikers deze plek hebben aangedaan. Als bewijs kregen we een certificaat en moesten we met de familie op de foto. Deze foto wordt naar hun ge-emaild (naar een computer in het dorp boven op de klif). Nadat we de 2 koeien naar de weide hebben gebracht ging de man nog twee jonge kalveren in span zetten. Vriendelijke hebben we echter duidelijk gemaakt dat we toch weer verder wilden gaan. Maar niet voordat we zijn wijn hadden geproefd. Na het nippen van de zoete wijn hebben we hike afgemaakt. 


Met de auto nog verder over het eiland rondgereden en wederom een poging gewaagd om het hoogste punt te bekijken. Nog steeds mist dus dan maar de auto weer inleveren.

zaterdag 9 juni 2012

Faial (Azoren)


De trip van Lajes op Flores naar Horta of Faial is 135 NM. Op 4 juni om half negen losgegooid. Zo'n beetje de halve haven vertrekt vandaag. Met alle zeilen bij vertrokken maar vrij snel al een eerste rif gezet. De gemiddelde golven zijn 3,5 meter hoog. De koers is halve wind en Sya glijdt met 7 - 7,5 knoop over het water. Af en toe een forse breker tegen de zijkant en een grote bak met water denderend dan over het dek. Ik liet boten van vergelijkbare lengte achter me. De wind nam in de middag toe tot 6 Bft. Het wordt vermoeiend varen. Al snel begonnen met slaapjes en zoals verwacht werd ik in de avond/nacht door de grote schepen uit Flores opgelopen. Zelf had ik al berekend dat ik moest vertragen omdat ik anders in het donker aan zou komen. Blijkbaar dachten meerdere schepen zo zodat we voor een lange tijd met een veld aan schepen bij elkaar lagen. Slaapjes van 15 minuten was het maximaal haalbare. In de vroege ochtend werd Faial zichtbaar en om 8:15 in Horta afgemeerd. Het is hier stampvol met boten. Aan de kade buiten de jachthaven liggen vele rijen met boten tot wel 6 dik.
Na de formaliteiten (via vier loketten) de stad Horta vluchtig bekeken. 
Vele herinneringen en zelf de muurschilderingen uit 2007 zijn nog aanwezig. In de avond bij het eten ineens een helse pijn van mijn laatste verstandskies. Het was bij vertrek uit Nederland niet meer gelukt om ook die te verwijderen maar ik wist dat het probleem kon opleveren. In de nacht pijnstillers genomen en 's ochtends vroeg naar de tandarts. Hij bevestigde dat de kies verrot was en dat de zenuw helemaal open lag. Met een simpele handeling kon hij het verwijderen. Ik heb nu voldoende tijd om het te laten helen voordat ik eind juni de laatste grote tocht richting Falmouth maak.
Vanuit Horta is het buureiland Pico met de imposante vulkaan af en toe zichtbaar. Meestal ligt de top in de wolken. Ik zal het eiland zelf echter niet bezoeken.
Voor een dag een auto gehuurd. Slechts 37 euro inclusief belastingen e.d. Eerst naar de caldeira. Het was koud (12 graden) en heiig / mistig. Ik was niet van plan om rond deze krater te lopen. Achteraf gehoord dat het een tocht over een smalle richel was. Goede beslissing van mezelf. Een aangegeven, officiële weg richting Capelinhos blijk een B-weg te zijn. Dus een zandpad maar wel een heel mooi zandpad. Langs de wegen is het erg groen. Helaas bloeien de hortentia's nog niet.
Capelinhos is bekend vanwege de vulkaanuitbarstingen in 1957/1958. Een nieuw stukje land is bij Faial ontstaan. 
In 2007 zat de vuurtoren nog enigszins in het as en waren ze bezig op een bezoekerscentrum te bouwen. Helaas is dit centrum er nu. Het is ontworpen waarbij kunstzinnigheid het heeft gewonnen van logica. Enkele voorbeelden. De plaats waar je het entreebewijs moet kopen in achterin een grote zaal. Echter de ingang van de bioscoopzaal alsmede de expositie is vóór de kaartverkoopster. Alleen de tijdelijke expositie is weer achter haar. De inhoud van de film in 3D laat hoofdzakelijk mooie shots van de Azoren zien i.p.v. beelden van de uitbarsting zelf. Ja, toen was er natuurlijk geen 3D en om een film in 2D te maken is natuurlijk niet van deze tijd. Laten we dan maar mooie 3D-shots tonen i.p.v. de informatie waar het werkelijk omgaat... In de expositieruimte is de looprichting niet logisch. Daarbij wordt heel veel herhaald. Je ziet b.v. de drift van de tektonische platen via een wereldbolmaquette, maar ook via posters en uiteindelijk nog eens in een film. Nou dat beklijft nu wel hoor. Per ongeluk kwam ik er achter dat je de vuurtoren zelfs kan beklimmen. Het is gewoon een andere ingang met een ander persoon die je kaartje controleert. De vuurtoren is twee verdiepingen hoog. De begane grond zit nog onder het as.
Twee verplichte activiteiten ontbreken nog in dit blog: het bezoek aan het beroemde café 'Peter Sport' en mijn muurschildering. Samen met solozeiler Jan (het is een Hongaar met een moeilijke naam dus daarom 'Jan' afgesproken) naar het beroemde zeilerscafé Cafe Sport gegaan. Dit is al sinds 3 generaties hét trefpunt voor zeilers en daardoor een must see. 

Het tweede verplichte element is een schilderij op de kade achterlaten. Het achterlaten van jouw schilderij schijnt een voorwaarde te zijn om goed weer op de terugreis te hebben. De kades alsmede muren zijn voorzien van vele schilderingen. Op de dag van schilderen was het juist miezerig maar het lukte toch om met de verf op waterbasis mijn kunstwerk aan Horta toe te vertrouwen. En nu maar wachten op het mooie weer.


zondag 3 juni 2012

Flores (Azoren)

In de nacht nadat ik aangekomen was begon het, zoals voorspeld, hard te waaien (8 Bft) en hard te regenen. Een gevalletje van net op tijd binnen zijn. In de nacht nog even een extra dikke spring gezet. In de ochtend bleef het weer zo. Maar ik wil toch vers brood. Gewapend met mijn paraplu en regenjas naar het dorp Lajes gelopen op zoek naar de supermarkt. De straten waren veranderd in riviertjes. Eenmaal druipend binnen in de supermarkt merkte ik dat een personeelslid zuchtend met een mop het water op de vloer aan het opdweilen was. Daarom nog maar een paar extra rondjes in de supermarkt rondgelopen..;-). In de middag brak de zon door en werd het plaatsje Lajes veel mooier. Typische Portugese bouwstijlen.


Het haventje is pas dit jaar open en ingericht voor kleine bootjes (max. 10 meter). Er komen ook grotere boten en die krijgen dan maar ook een plekje.
In Lajes is geen wasserette. Uiteindelijk kwam de jonge en onervaren havenmeester op de oplossing om zijn moeder te vragen. En dus worden twee tassen met wasgoed gewassen en gedroogd voor 2 euro per kg. Na het bezoek van de politie ook nog de GNR op bezoek gehad. Ik nodigde beide heren op mijn boot uit maar één durfde niet aangezien hij sporen aan z'n rijlaarzen had en bang was om mijn boot te beschadigen. Ik vroeg nog waar hij z'n paard had geparkeerd maar daarom kwam geen antwoord. Z'n collega legde uiteindelijk uit dat ze beiden bij de cavalerie-divisie van de Guarda Nacional Republicana zaten maar dat ze op Flores geen paarden hadden.... beetje machogedrag.
Als 'doe-ding' samen met Laure en Camille een hike gedaan. 
Eerst met de taxi naar het startpunt. Doordat de laatste dagen veel regen was gevallen was alles doorweekt. Op sommige stukken leek het pad meer op een riviertje. 
Qua natuur was het wel even wat anders dan de Carieb. Het leek meer op Madeira met een vleugje Dominica maar qua mist en temperatuur komt Schotland of Ierland toch het meest dichtbij. Groen in alle denkbare tinten en vele watervallen.
Na een steile afdaling naar Fajã Grande gingen we voor een tweede trail. 
Ik was er al bang voor en ik heb nog wel de poging gewaagd; maar uiteindelijk heb ik moeten afhaken ook gezien de nog komende klim. Vanaf Fajãzinha ben ik met de bus naar Lajes gegaan. Qua conditie e.d. was dit tweede deel voor me te hoog gegrepen.