zaterdag 25 februari 2012

Dominica

Met een geheel ander gevoel dan de vorige keer verlaat ik St. Vincent. Het was een fijne en verhelderende tijd. Toch besloten dat ik met in ieder geval mijn Caribisch deel van de tocht verder ga. Als al het geplande ook uit komt (...) zie ik Gette over enkele weken op Antigua.
Dus op 23 februari 2012 om zeven uur 's ochtends losgegooid. De weersveruitzichten zijn goed. Na de windluwe lijzijde van St. Vincent gepasseerd te zijn kreeg ik meer dan voldoende wind aan de noordwest zijde. Twee riffen moet ik zetten. Langs St. Lucia is de zee wederom zeer rommelig. Waarschijnlijk wordt dit veroorzaakt door wind schuin op de kop en de 1,5 knoop stroom op de kont. Sya houdt zich prima. Af en toe een lancering vanaf een golf maar de zwaartekracht zorgt er voor dat we nog elke keer neerwaarts gaan. Wel met luide klappen. Er is veel buiswater. Overslaande golven kruipen zelfs onder mijn buiskap door en het stroomt via de luikopening binnen. Het luik dus dicht houden. In de nacht is het pikkedonker (1 dag na nieuwe maan) maar gelukkig is er weinig scheepvaart zodat ik mijn slaapjes kan pakken. Met alleen een afgebroken neerhouder, één lekkend raam en koffievlekken her en der kom ik 's ochtends vroeg bij Dominica aan. 130 NM in 25 uur. De wind was 10 - 26 knopen uit ENE.
Al bij aankomst op Dominica viel het op dat eiland in de regen lag. Ik kan nu melden dat dit geen uitzondering is. Een wolkendek hangt permanent boven het hoge deel van het eiland en levert dus aan de lijzijde de buien op; met name in de nacht. Ze hebben dan hier ook niets voor niets een tropisch REGENwoud. Aan boord betekenen de buien een 'luikje open - luikje dicht' repeterend ritueel.
De pilot van Chris Doyle is lovend over het gereduceerd papierwerk bij de Douane en noemt het zelfs een voorbeeld voor andere landen. Nou ik ben minder lovend. In mijn ogen is er niets bijzonders. Er wordt niets verteld dat je niet meer hoeft uit te klaren als je minder dan 14 dagen hier verblijft. Nee, er werd me zelfs gemeld dat als ik van Roseau naar Porthmouth in het noorden wil varen ik een 'cruising permit' moet hebben. Daarbij nog optellen dat je om te hiken een algemene park permit nodig hebt maar om de Indian river te bezoeken moet je weer een andere permit kopen.De hoofdstad Roseau levert weer het beeld van een levendige stad. Als een cruiseschip van het formaat Bijlmerflat om acht uur 's ochtends wordt gelost wordt de weg langs het dock afgezet en stromen de mensen de stad in of verdwijnen via gereedstaande busjes naar allerlei bezienswaardigheden. 
Echter op een zondag is de stad uitgestorven zoals op deze foto te zien is. 
Buiten de stad is er dan nog wel levendigheid. De mensen zitten voor hun huis, kletsen, sleutelen aan auto's en roken wat... Het valt me op dat ze voor elke dienst betaald willen worden en daarbij waanzinnige bedragen vragen. Toen ik 100 liter drinkwater wilde tanken werd 10 US$ gevraagd. "No way; absolutely ridiculous" was mijn antwoord. Verbaasd werd ik aangestaard. Waarschijnlijk betalen de meeste Yachties gewoon waardoor dit soort wantoestanden blijven bestaan. Ik wil fair behandeld worden en niet als een westerse melkkoe. Uiteindelijk zijn we overeengekomen dat ik niets betaal omdat ik ook al aan zijn mooring lig (10 US$ per nacht; dit is wel een normale prijs). Op het moment dat je iets koopt of een dienst afneemt moet je dus voor jezelf al hebben bepaald wat het je waard is. Zo'n waardebepaling is moeilijk voor ons westerlingen omdat bij 'ons' in de winkel alles al geprijsd is. Bij grote uitgaven is het zinvol om even internet te raadplegen.
Om te hiken heb je vervoer richting startpunt nodig en nog belangrijker vervoer terug voor als je niet meer op je benen kan staan. Voor sommige hikes is een gids verplicht of sterk aanbevolen. Als alleengaande in een taxibusje betaal je de volle mep. Op de ankerplaats liggen niet veel jachten om een behoefte te combineren dus daarom ben ik hotels gaan afgelopen. Bij het Fort Young hotel was het raak. Zij organiseren trips (echter niet de echte, zware hikes) die voor iedereen open staan. Dus me ingeschreven voor de Indian River en een kleine hike. Met een busje met 6 andere hotelgasten naar de Indian River gereden. Permits waren al door de chauffeur geregeld. Je mag deze rivier niet zelf bevaren maar alleen via lokale roeiboten. 
Bloodwood trees (ik weet de Nederlandse naam niet) met hun enorm wortelstelsel overdekken het riviertje. Een leguaan ligt op een tak rustig naar je te kijken. Langzaam glij je in stilte steeds verder het riviertje op. Schitterend! 

Na een lunch hup het busje in richting regenwoud. Al slingerend reden we steeds dieper het woud in. Citrusvruchten- en bananenplantages zijn er volop. De route van de hike was zeer goed aangelegd. Het staat dan ook te boek als een familiehike. Hierbij veel uitleg over alle soorten bomen en hun gebruik gekregen. 

Een hoogtepunt was de uitkijkpost over het regenwoud. Je ziet havikken en papagaaien. Het is overigens moeilijk om een groene papagaai in een groen bladerdak te ontdekken. Ze kunnen je wel alles wijsmaken... De herinnering aan Toon Hermans met z'n 'Roepie-roepie-vogel' kwamen boven. Tegen zessen kwamen we weer bij het hotel aan. Het was een mooie trip.

29 feb 2012: Richard voelt zich beroerd!
1) Door alle snelle weerswisselingen (regen, wind, warmte) te Dominica heb ik een stevige verkoudheid opgelopen. Door de koorts transpireer ik erg veel. Het grootste deel van de dag in bed gelegen omdat ik morgen toch wil hiken.
2) Vandaag ook gehoord dat Gette niet naar Antigua kan komen. De eerdere toezegging voor een aantal dagen vrij is door haar baas veranderd in gewoon geen vrij. In het hoogseizoen 7 dagen per week werken. Tegen koorts kan ik APC innemen maar ik heb op dit moment geen flauw idee meer hoe ik dit een positieve draai kan geven. Een beetje radeloos.
M'n laatste dag op Dominica. Wederom een georganiseerde trip. Het weer was deze dag zeer gevarieerd. Het varieerde namelijk tussen motregen en zware tropische regenbuien. Met het busje zijn we eerst richting Middleham falls gereden. Om deze waterval te zien moet je ruim een uur lopen. Het is een mooie tocht die dwars door het regenwoud loopt. Onze chauffeur/gids doet zelf de tocht moeiteloos op z'n slippers. 
Veel klimmen en dalen. Helaas loop je dezelfde weg ook weer terug. Door de regen werd het steeds modderiger. Het is een mooie waterval maar het nadeel van deze waterval is dat deze te groot is. Het past gewoon niet op één foto. Ik heb dan dit ook als klacht bij de gids gedeponeerd. Voor de bloglezers: hieronder de twee delen van de waterval. Zelf even uitprinten en met knippen en plakken heb je zo de complete waterval zichtbaar. 

Vervolgens hebben we gezwommen in koudwaterbasin Titou Gorge waarbij je al zwemmend door een kloof bij een klein watervalletje uitkwam. In de kloof had je leuke stroomversnellingen waarop je kon uitleven. uit veiligheidsoverweging kreeg iedereen een zwembandje om. Na deze verfrissende ervaring en een lunchstop onderweg naar de beroemde watervallen Trafalgar falls. Toen we daar aankwamen was een langdurige tropische regenbui begonnen. De watervallen zelf waren mooi maar vele schoonheid werd door de regen weggenomen. 
En toen... omkleden en in je zwembroek naar beneden lopen met je rugzak zo goed mogelijk tegen de regen ingepakt en je uiteindelijk laten zakken in een warm bad! In de buurt ontspringt namelijk een warmwaterbron die met een flink debiet warm water levert. Het sfeerplaatje: Richard ligt met z'n ogen dicht tussen de rotsen met bruin gekleurd klotsend warm water om zich heen met boven hem een lekkend dak van tropisch bomen waar de regen toch doorheen komt. Harpmuziek ontbreekt. Dat is heel lang geleden dat ik een bad heb genomen. Alleen de shampoo vergeten... Helaas is het niet gelukt om, vanwege de hoeveelheid regen en het beperkte licht, een goede foto van het bad te nemen. Daarom een foto van het Internet geplukt (deze dame ken ik niet).