zondag 15 januari 2012

St. Vincent (St. Vincent & the Grenadines)

In de baai van Bequia waaide het een beetje maar toch twee riffen in het grootzeil gezet. Dat was niet te weinig want zodra ik uit de luwte van Bequia kwam was het meteen 22 - 26 knopen (= flinke 6 Bft) aan de wind. De golven waren steil en af en toe dook Sya er lekker in. Aangezien ik ook stroom tegen had was het kruisen geblazen. Het was even lekker werken en na 4 uur genieten met een gezicht vol aangekoekt zout het zeil naar beneden en op de motor door het betond geultje in het rif de Blue Lagoon in. Ondanks dat het volgens de informatie moet kunnen knijp je toch je billen tegen elkaar als in die doorgang er even nog maar 20 centimeter water onder de kiel is. In de baai ben ik aan een mooring gaan hangen. Het rif beschermd de baai prima tegen de golven.
De naam Blue Lagoon doet echter iets mooier vermoeden dan het werkelijk is. Het is een Sunsail verhuurbasis. Het rif welk als snorkelgebied staat vermeld is niet fraai en gevaarlijk door de hoge golven die er op breken. Door de waterbeweging is het ook geen helder water. Maar er is een groot voordeel van deze locatie. Er zijn douches voor de huurder van Sunsail-schepen! Dus ik met de dinghy naar de kant en door een Sunsailgezicht op te zetten (middelmatige zeiler die een te grote boot huurt) de douches binnengelopen. Dit zijn voor mij de eerste douches sinds mijn vertrek uit Mindelo 27 november 2011. In de tussentijd me in zee gewassen en/of de douchezak gebruikt of gewoon een lekkere regenbui als douche.
Ik was al met Chrisja een dagje op St. Vincent geweest dus ik kon de weg wel vinden in het centrum van de de hoofdstad Kingstown. Op een zwerftocht hoorde ik in een klein straatje gospel gezang. Dus op onderzoek uit. Trap op, hoekje om en weer een trap op waarna ik aan de open deur van een kerkzaal stond. Meteen werd ik op een prominente plaats neergezet. De voorganger speelde zelf basgitaar. Prachtig om dit te horen en nu ook om te zien. Na enige tijd ging een microfoon rond waardoor aanwezigen hun persoonlijke belevenis van die week konden vertellen zoals net 56 jaar geworden; een gelukkig huwelijk; trots zijn op een zoontje e.d. En toen: "today we have a special guest in our community" en allen keken naar mij terwijl de microfoon in mijn handen werd gedrukt. Ik heb een klein verhaaltje gehouden wat te midden lag van 'ik ben Richard en doe Donald Duck na' tot na elke zin het uitroepen van 'praise the Lord ; Halleluia!'. Na de viering handenschudden met de aanwezigen en koffiedrinken. Toen ik de voorganger vertelde dat ik ze per ongelijk had gevonden was zijn te verwachtte antwoord dat mijn bezoek geen toeval was maar dat ik door de Big Man gestuurd was. Ja, dan houdt dus elke spontaniteit op.
Het straatbeeld van Kingstown is druk en veel straathandel.  Bijzonder zijn de kruiers met hun eigengemaakte karretjes die alles en nog wat vervoeren.
O ja, ik ben deelgenoot geweest van m.i. een nieuw record. Met 21 personen in een lokaal 'dollar'-taxibusje. Nu zijn de meesten personen hier het tegenovergestelde van broodmager dus het busjes zat lekker strak vol. Daarbij nog een keiharde reggae muziek denken en je hebt het sfeerplaatje gecreĆ«erd. Onderstaande foto geeft zo'n vergelijkbaar busje. 
Toch bijna een week in de Blue Lagoon gelegen terwijl ik eerder had gemeld dat het niet zo mooi was. Dit verdient uitleg. Blue Lagoon is ook de locatie van SunSail verhuur met diverse faciliteiten. Zo waren er de douches, maar ook gratis wifi en een bar. Om naar Kingstown te komen was het slechts 20 meter lopen om langs de weg op de bus te wachten. Klinkt allemaal erg relaxed. Daarbij had ik nu ook tijd en zin om mijn banjo weer eens te bespelen. Er lagen slechts weinig boten aan moorings dus ik heb maar weinigen kunnen vervelen met de eindeloze herhalingen van bijvoorbeeld 'Wildwood Flower'. Daarnaast nog interessante Vincentianen ontmoet zoals Gette. Zij heeft naast haar normale baan ook haar liefdadigheidsorganisatie (Aunt G's Charitable Children Organization) die zich richt op kinderen. Ik vond het jammer om te vertrekken juist omdat ik verwacht dat de volgende eilanden allemaal veel toeristische worden.
Blue Lagoon met het koraalrif zichtbaar (brekende golven)

Op vrijdag 20 januari had ik een zeilafspraak met de eerder op Bequia ontmoette Engelse Kerry (eh; fout! Britse is correcter want ze komt uit Cardiff). We zijn samen eerst een stuk in het kanaal tussen St. Vincent en Bequia gevaren om weer even echte golven te voelen en daarna naar de baai Petit Byahaut op slechts een uur varen.
Prachtige omgeving en zeer mooi, kristalhelder snorkelwater. Door mijn huidige duikervaring merkte ik dat ik gemakkelijker naar 8 meter of dieper snorkel om dan boven de bodem te zwemmen en visjes te fotograferen. De kwaliteit van de foto's neemt toe zoals de foto van een trompetvis en een Kerryfish.

Daarna stond de batcave op het programma. Al snorkelend ging ik voorop de grot in. Een grote krab probeerde zo'n halve meter naast me verticaal de rots te beklimmen en donderde recht voor me in het water. Je schrikt en ik kon me lach niet houden (mijn versie is lachen; Kerry's versie: een schreeuw). Verder de grot in snorkelend hingen veel vleermuizen. Doordat de grot vrij smal was en er toch een redelijke deining naar binnen liep werd je verder de grot ingespoeld waardoor we besloten om rechtsomkeer te maken. Op het eind van de middag zijn we de baai van Walliabou binnengevaren. Vier bootjes dreven meteen om ons heen.
Je had de lijnman die de voorlijn aan een mooring vastmaakte en de achterlijn aan een pijler; de eigenaar van de mooring zelf en twee lokale verkopers van fruit. In deze baai Monique en Paul van the Full Circle weer ontmoet. Een hartelijk weerzien.
Aan het begin van de avond kwam ik weer op mijn boot. Een zeer grote huurschip met daarop Duitsers had zich in de buurt van mijn boot neergelegd en ze waren nog druk bezig. Maar boten bewegen. Ze waren aan het rommelen met fenders om de twee boten van elkaar te houden. Ik was pissig met name toen ze tegen mijn buitenboordmotor die aan het hek hing aankwamen (achteraf schade geconstateerd). Heel duidelijk heb ik in het Engels verteld wat ik er van vond. Toen ik even later met mijn dinghy naar s/y Full Circle wilde gaan zaten ze weer tegen me aan. In nog overduidelijke taal gemeld dat goede zeilers geen onbekende haven in het donker aanvaren voor complexe havenmanoeuvres maar buiten blijven wachten tot het daglicht wordt en dat ik nu verwachtte dat meteen weg zouden gaan om schade aan mijn boot te voorkomen. "Jawohl, aber ....." "No, not aber, go away immediately; damned"!! Ik was woest. Ik ben in mijn dinghy blijven wachten totdat ze vertrokken. Dezelfde avond hebben ze in de baai op enkele andere plekken geprobeerd te ankeren en uiteindelijk zijn ze vertrokken. Klungels.
De volgende dag voor een groot deel Paul geholpen om meer uit zijn SSB zender te halen. Pas op het eind van de dag werd het ontvangst van gesproken woord en fax beter (zie ook de website van Full Circle). En natuurlijk probeerde een 40 voets charter catamaran met slechts 1 zeiler en vele nutteloze handjes aan boord aan de mooring naast me gaan liggen en ja nu ook weer kwamen ze continu tegen mijn boot en de buitenboordmotor aan. I.v.m. standaardisatie heb ik ze eenzelfde behandeling als bij de eerdere boot gegeven en wederom verlaatte een tevreden zeilboot de mooring .....


Met hartpijn dit mooie eiland verlaten.