zondag 8 januari 2012

Bequia II (St. Vincent and the Grenadines)

Zoals het in een democratie er aan toe gaat hebben we samen besloten om na twee dagen Tobago Cays weer naar Bequia terug te gaan. De wind is iets afgenomen en is 15-20 knopen uit het ENE dus een mooie aan de windse koers. Dat is overigens wel lang geleden; aan de wind varen. Het is wennen. De boot hangt over een kant en de beweging van het schip is 90 graden gedraaid: van een slingeren in stampen. Ik moet toch zeggen dat ik persoonlijk slingeren fijner vind. Bij Bequia nog zelfs moeten kruisen. Na een mooi tochtje van 7 uur zijn we aan een mooring gaan hangen recht voor het Gingerbread hotel. Het bereiken van een dinghy steiger kan nu roeiend. Dat komt goed uit want de oorzaak van het zeer hoge benzineverbruik van mijn buitenboordmotor is een lekkende brandstofleiding. Ik heb geen druppel meer aan boord.
Op 5 januari zijn we om half negen (dat is vroeg volgens het enige en enigste bemanningslid) met de ferry naar St. Vincent gevaren. Het zijn oude Noorse ferry's en op vele plekken kom je dan nog de Noorse teksten tegen. Na een tochtje van een uurtje in de hoofdstad Kingston aangekomen. Je ervaart meteen weer het leven van een grotere stad: drukte en meer lawaai maar ook kleurrijker qua activiteiten. Op de 'to-do-list' staan een bezoek aan Walliabou en shoppen te Kingstown. Voor de rest zien we het wel.
Met een taxi naar een filmlocatie van Pirates of the Carribean te Walliabou gereden. Met de taxichauffeur veel gesproken. niet alleen over het eiland zelf maar ook de zelfverrijkende vorige president, de verdiensten van de huidige president en deze relatie met Venezuela. Hier is Chaves een goede vriend die goedkoop olie levert. Tijdens de rit zie je de schoonheid van het eiland en met name het ruigere, groene binnenland. Dit wil ik als ik langer op het eiland ben verder verkennen; maar dan met een gids.
In de baai van Walliabou liggen diverse jachten voor anker. De pilot vermeldt dat je de achterlijn maar een een palmboom moet vastmaken en warempel het klopt. De stenen boog aan de noordzijde schijnt aan het begin van Pirats of the Carribean deel 1 gebruikt te zijn. Er zijn enkele rekwisieten en achtergebleven documenten te zien.


De terugtocht naar Kingstown hebben we met een busje afgelegd. Ik kan melden dat met vier personen (en dan niet van die lichtgewichten) op één bank de deur toch nog dicht kan. Je zit zo klem dat vasthouden voor het bochtenwerk van de chauffeur niet nodig is. Eenmaal in Kingstown aangekomen werd het shoppen en de plaats zelf bekijken door rond te lopen. Af en toe rook je een 'Amsterdamse geur'. Op het eind van de middag weer met de ferry terug naar het buureiland en zijn we gaan eten in het Gingerbread restaurant.
vertrek uit Kingstown.
De volgende ochtend 6 januari 2012 stond in het teken van opruimen en de koffer inpakken. Waarschijnlijk omdat ik een man ben verbaast het me hoeveel tijd het vergt om zo'n koffer van gering formaat in te pakken. Op het klein vliegveldje van Bequia inchecken en even wat drinken. De beveiligingsman controleert de inhoud van de koffer maar doet tevens wat barwerk. Een beetje multi-tasking. Een klein vliegtuigje komt aan en Chrisja gaat samen met enkele anderen aan boord. Dit wordt de start van haar terugreis: Bequia - Barbados - Antigua - London - Amsterdam.
De afgelopen twee weken was ik even geen single-hand zeiler meer. Het was de eerste dag even wennen voor me maar het waren twee prachtige weken!
Inmiddels besloten om zelf de volledige 5-daagse Open water Padi duikcursus hier in Bequia te volgen. Daarna ga ik verder.
Tijdens de duikcursus 'PADI Open Water' zijn we op totaal twee locaties geweest: het reeds bekende Devils Table en Moonhole. Natuurlijk gaat het bij deze duiken om vaardigheden te beheersen. Dat zijn bijvoorbeeld: al je apparatuur gereedmaken en checken; duikmasker op de bodem af doen en na een tijdje weer op zetten en leegblazen, simulatie dat je lucht op is (de instructeur draait gewoon de afsluiter van je fles dicht), signaleren en overgaan op de lucht van je buddy; zwemmen op kompas; zweven door goede balans met je trimvest; je hele set afdoen en weer aantrekken; veiligheidsstop en ermergency lift CESA. Maar naast al die verrichtingen is het gewoon mooi. Bij de laatste duik gingen we naar 18 meter diep; in werkelijkheid ben ik tot zo'n 20 meter gegaan. Het is heel verraderlijk want de bodem loopt glooiend af. Door op je drukmeter te kijken zie je pas hoe diep je werkelijk zit. Na het theorie-examen (slecht 1 vraag van de 50 fout) en de succesvolle verrichtingen ben ik nu 'n echte duiker. Ik zal zeker gedurende deze tocht op diverse locaties me bij duikscholen aanmelden door een duik.
Pagina uit het mijn logboek van de laatste duik.

Ik heb veel foto's gemaakt van allerlei soorten vissen. Het probleem is echter dat die vissen niet op hun plaats blijven wachten tot ná de foto. Mede hierdoor is het overgrote deel van de foto's bewogen. En d'r zaten nog wel hele mooie vissen bij zoals een gevlekte moreen; papagaaivis; ballonvis; trompetvis etc etc. Wie weet met meer ervaring en meer gewillige vissen gaat het me lukken.


De activiteiten aan de wal gedurende de cursus waren minimaal. Beetje luieren en in de middag een ijsje of biertje bij het mooie Gingerbread hotel welk recht naast m'n boot was. 
Op Bequia waren enkele bekenden vanuit Barbados aangekomen waaronder de redelijk onervaren Christian met z'n trimaran. Door een knullige constructie van een tweede anker aan de ketting van zijn hoofdanker was het tweede anker onder een grote rots klem komen te zetten. Al snorkelend is het me gelukt om die rots op te tillen (!) en het anker te bevrijden.
Juist op mijn verjaardag heb ik de duikcursus afgesloten. Dat is een mooi cadeau. 's Avonds heb ik met de die middag ontmoette Engelse toeriste Kerry Mexicaans gegeten. Nadien nog bij Fragipani naar de donderdagse steelband geluisterd.
De volgende ochtend m'n vaste ritueel op een vertrekkersdag: zodra ik wakker ben wil ik weg. Het doel is Blue Lagoon aan de zuidkust van St. Vincent. Ik verwacht een winderige aan de windse tocht.