Bequia I (St. Vincent and the Grenadines)

Nadat alle formaliteiten afgerond waren gingen we om 14:00 ankerop en richting Bequia. De windverwachting was ENE5 dus het wordt een mooi tochtje.
Nog onder de westelijke kust van Barbados staat een rommelige zee. Waarschijnlijk afkomstig van de stromingen die om het eiland krullen. 

Met een uitgevierd grootzeil en een stukje genua varen we met een gemiddelde snelheid van meer dan 5 knopen de nacht in. De app Google Skymap op de telefoon van Chrisja was perfect te gebruiken om de sterren en planeten te identificeren. Samen hebben we zo'n uur gewoon op onze rug gelegen om naar sterren te kijken terwijl het bootje vaart. Daarna ben ik gestart met half uur slaapjes. Niet langer omdat er andere schepen in de buurt zijn. Chrisja houdt wacht. Voor de zekerheid haakt ze zichzelf vast aan wel drie lifelines; elke fout wordt hiermee uitgesloten maar ook haar beweegruimte is minimaal. In de late avond wordt het wachtschema vertrouwder: pa vaart en doet slaapjes van een uur en dochter ligt uitgeput in de voorpunt. Na een regenloze overtocht is in de vroege, donkere ochtend St. Vincent al zichtbaar en passeren we bij daglicht de noordzijde van Bequia. De wind is aangetrokken tot ruim 20 knopen en de golven zijn steil. Gelukkig hebben we wat stroom mee. Het kan dus nog steiler.
Bij het zoeken naar een ankerplaats in de Admirality Bay valt het me op hoe de motor rookt en het ruikt naar verbrand rubber. Snel gezocht naar een oorzaak. Pvd! De inlaat van buitenboordwater staat dicht. De direct gekoelde motor kreeg geen koeling uitgezonderd datgene wat in het motorblok nog zat. De motor is gloeiend heet en de temperatuurindicator staat in de uiterste stand. Er is geen alarm afgegaan! Ik heb de afsluiter meteen open gezet maar ik wil direct ankeren om (verdere) schade te voorkomen. Nou dat werd dus in 18 meter diep water. Alle ketting eruit en ook nog 30 meter lijn. Gelukkig zag ik dat de temperatuur daalde toen ik de afsluiter opende dus dat is een goed teken. Na wat afkoelen heb ik voor de zekerheid de impellor vervangen en zachtjes de motor laten lopen. Het ziet eruit dat de motor het overleefd heeft. Hulde aan die oude, lompe maar oerdegelijke motor. Een moderne motor had dit waarschijnlijk niet overleefd. Dus ankerop en opnieuw geankerd in water van 4,5 meter diep. Flink tegen mezelf gevloekt.

In de baai komt een locale man 'John' op een surfplank al snel aangepeddeld. Hij verkoopt mango's..

Andere diensten die via het water aangeboden zijn: diesel, water, afvalverwijdering, wasserij, taxi en brood. Het is wel prijziger. Een baguette en twee nep-croissants: 22 Eastern Caribean dollars (ruim 7 euro).

De gele quarantaine vlag wappert weer en we gaan richting customs & immigration. Bequia is een van de 3 ports of entry van het land St. Vincent and the Grenadines (het klinkt bijna als een popgroep uit de zeventiger jaren). De formaliteiten werden snel afgehandeld. Omdat mijn boot geen registratienummer heeft en er toch iets op het formulier ingevuld moest worden vonden ze dat dan maar het certificaatnummer van mijn bootpapieren ingevuld moest worden. Ik heb duidelijk gemaakt dat dit ridicuul is maar ik ben toch meegebogen om bureaucratische vertraging om zo'n futiliteit te voorkomen.
Al snel merk je het verschil met Barbados. Het is veel kleiner (er wonen 5000 personen) en een grotere stad ontbreekt. Het is heuvelachtig en groen maar boven alles: het komt tropisch over. Dit is het Caribisch gebied. Het is redelijk welvarend. We hebben geen armoede gezien een ook de huisvesting van de lokale bevolking is prima vergeleken met bijvoorbeeld Barbados.

Een onderdeel op ons verlanglijstje was een duikcursus. Bij Dive Bequia hebben een

introductiecursus gevolgd. Na de basisbeginselen in ondiep water gingen we naar het koraalrif 'Devils Table'. Wow! Het is alsof je in een tropische aquarium zwemt. We zijn tot zo'n 8 meter diep gegaan. Met mijn nieuwe onderwatercamera vele foto's gemaakt maar ik moet er nog aan wennen. Helaas waren vele foto's mislukt.
Bij terugkomst vroeg de Amerikaanse eigenares hoe het was. "Horrible scenery with lots of ugly fishes" was mijn antwoord. Nu is bekend dat het humorniveau van vele Amerikanen niet zo hoog is dus ook bij haar. Het went wel. Waarschijnlijk zal ik ook de vervolgcursus doen maar dan doe ik het alleen. Dit is té mooi om te laten schieten. En als ik mijn officieel certificaat heb dan kan ik op andere locaties zonder professionele begeleiding duiken; maar natuurlijk wel met een buddy.

Met de taxi zijn we naar een schildpaddenopvang in de noordoosthoek van het eiland gegaan. Door het vele jagen op schildpadden is de populatie behoorlijk uitgedund. In de opvang broeden ze de eieren uit en zorgen dat de jonge schildpadden de eerste tijd veilig kunnen opgroeien. Het duurt meer dan 20 jaar voordat de schildpadden terugkeren dus er zijn nog geen bewijzen dat deze werkwijze hier werkt.

Eigenlijk had het droge seizoen hier al moeten starten. Nou, elke dag hebben we enkele buien waarvan sommigen een puist wind in zich hebben tot 35 knopen. En we vinden het nog leuk en lekker ook. In Nederland noem je die condities: herfst.

Qua eten doen we zo'n beetje: 1 dag kookt de man aan boord; de andere dag  de vrouwelijke crewmember en de 3e dag eten we buiten de deur. Tot op heden niet vaker buiten de deur moeten eten.

Aan allen in Nederland of ergens anders op de wereld wensen we een zeer prachtig en zo gezond mogelijk 2012 toe. Wij vieren het met een BBQ buffet in restaurant Frangipani aan het water met uitzicht op het vuurwerk in de baai en een steelband die de Caribische sfeer compleet maakt. Echter wanneer wij nieuw jaar vieren liggen de meesten van jullie al weer beneveld in jullie bed te ronken.

Oud & nieuw hebben we gevierd in restaurant Frangipani. Voor 200 EC$ p.p. hebben we de tweede lichting die om half 10 's avonds start. Aangezien we in de baai achteraan voor anker lagen was zo'n beetje elke rit met de bijboot richting de kant een natte rit. Het niveau varieerde van een beetje nat tot halfverzopen. Dit is nou niets voor oudjaar dus met de watertaxi naar het restaurant gegaan. Wel eerst heel duidelijk gekregen dat ze ook 's nachts varen. Het eten, (buffet met BBQ) was helaas matig. Legen schalen en maar één stuk vlees. Dit is nou niet wat ik van een BBQ verwacht en het voldoet al zeker niet aan de Amerikaanse maatstaven. De steelband was goed en doordat er een drumstel was toegevoegd werd stevig en opzwepend gespeeld. Om middernacht barstte het georganiseerde vuurwerk los. Net zoals in Nederland hebben wij ook een traditionele nieuwjaarsduik genomen maar dan zonder sponsoring van Unox en ietsjes warmer water.