Barbados

Tja, dan lig je met je bootje in de Carieb. 

De eerste paar dagen op Barbados lekker liggen lummelen. Niets moet; alles mag en kan. Pas na een paar dagen ben ik gaan schoonmaken, heb ik de was naar de wasserette gebracht en heb ik water getankt. Water tanken betekent met de dinghy op en neer met vier 10-liter jerrycans naar de strandbar 'The boatyard' varen. Na drie ritjes zat de drinkwatertank weer vol en had ik extra water voor de zonnezakdouche.
Het water rondom de boot is zeer helder en warm. Minimaal tweemaal per dag even zwemmen. De ankergrond is echter niet zo goed. Het anker ligt wel ingegraven maar je ziet dat onder het zand koraal ligt. Voor de zekerheid heb ik er ruim 25 meter ketting in liggen en een tweede anker ligt klaar.
Tijdens de grote oversteek hebben Eendenmosselen de tijd van hun leven gehad. Vers stromend water en af en toe een beetje lucht. Zodoende zat er een behoorlijke aangroei aan de achterkant van de boot. Met een harde borstel en mijn nagels heb ik ze verwijderd. 

De stad Bridgetown is, hoe logisch, stedelijk. Het is er druk en veel verkeer dat dan ook nog links rijdt. Qua straten heb je de hoofdstraat met de banken en de juweliers voor de toeristen van de cruiseschepen maar de straatjes daarachter zijn veel leuker en laten veel meer het echte leven zien. Zo ook ben ik weer doelloos aan de wandel gegaan. Als je van de hoofdwegen afgaat kom je in de volksere wijken. Kleine huisjes en vaak niet in al te beste staat leveren voor een groot deel van de bevolking een dak boven hun hoofd.

Mijn ongeremd lopen in die wijken kent ook een keerzijde. In een wijk werd ik benaderd om allerlei diensten te kopen. Het werd opdringerig en er kwamen meerdere bewoners bij. Op een duidelijke doch vriendelijke manier afscheid genomen en de wijk uitgelopen. Je kan je dus als westerling niet overal tonen.

Veel verkoop vindt op straat plaats. Dat maakt zo'n stad juist levendig. Het lef van de straatverkopers is goed zichtbaar op onderstaande foto. Bananen verkopen voor een bord waarop staat: "No vending allowed" vindt ik getuigen van een gedurfde handelsgeest.

Er zijn in Bridgetown vele vervallen gebouwen maar gelukkig worden ze niet gesloopt. Het is beter om het maar te laten staan en wachten op een moment dat er geld voor restauratie is.

 Ook hier hoor je overigens veel geklaag over de mondiale economische situatie. Vernomen dat er veel minder toeristen maar ook minder boten zijn dan andere jaren. De berichten die vanuit Nederland zijn nou ook niet zo hoopgevend. Uitgezonderd mijn pensioen heb ik gelukkig niets in aandelen zitten.
De prijzen op Barbados zijn wel hoog en liggen zelfs hoger dan in Nederland. Je hebt net geld gepind maar na twee dagen merk je dat al veel weer verdampt is. Ergens lunchen zonder gek te doen maakt je 25 euro lichter; maar het was wel lekker. 
Een ander aspect van Barbados zijn de vrouwen. Tsjeee, zeer velen hebben een enorme voorgevel en achterpartij maar bij sommigen is het werkelijk kolossaal. En dat allemaal strak verpakt in nauwsluitende kledingstukken. De mannen daarentegen zijn mager.
Omdat ik met Sinterklaas op zee zat had mijn zus een envelop naar het postkantoor van Bridgetown gestuurd. Niet dat je die envelop meteen meekrijgt. Nee, je krijgt een formulier bij loket 1, dan naar loket 2 waar ze de envelop gaan halen. Bij loket 3 moet de envelop open. Ja en dan komt er een chocoladeletter met gedicht uit en een muts van de Kerstman met daarin een boek. De beambte gaat rekenen en komt uit op een importbelasting van 1,50 Barbados dollars (zeg 0,75 eurocent). Dat moet ik weer bij loket 4 betalen. Heerlijk die efficiëntie...
's Ochtend vroeg zie je op de ankerplaats vreemde waterdieren. Ze laten hier de renpaarden zwemmen. Het is toch een bijzonder gezicht om een paardenkop achter je boot voorbij ziet gaan. Nagedacht wat de reden kan zijn. Ik neem aan dat het goed is voor de ontwikkeling van de spieren (elke beenslag is door de weerstand zwaarder dan op het land) maar een aanvullende reden zou wellicht het verwijderen van parasieten kunnen zijn.

Het is in de baai een komen en gaan van boten. In de baai heb ik goed contact met andere boten. Sommigen kende ik al maar ook nieuwe contacten gelegd. Zo onder andere ben ik wezen eten bij Paul en Monique van de Nederlandse Full Circle (zij varen met betalende gasten) maar ook een verjaardagsfeest aan boord van John en Rose gevierd.
Op 19 december met de bus naar Bathsheba aan de oostkant van het eiland gegaan. Onderweg rij je door de suikerriet- en bananenvelden. Bij Bathsheba krijg je veel meer het Caribisch gevoel dan in Carlisle Bay bij Bridgetown. 

De botanische tuin was goed opgezet met prachtige bloeiende planten. Nu inmiddels diverse botanische tuinen gezien maar die was toch het mooiste. Wellicht komt dat mede doordat door het weer (warm met frequent een bui).

De buschauffeur van de retourbus heeft waarschijnlijk een record gevestigd. Met een bus waar alles trilt en rammelt vloog hij al luid toeterend over de weg maar het is hem gelukt om de bus en de passagiers heelhuids af te leveren. Rustig tuffend met Bebe weer naar mijn bootje gegaan.

Op de ankerplaats lag een trimaran volgens Polynesisch model.

De Zwitserse eigenaar Christian had dit zelfbouwschip op Martinique voor 7000 euro gekocht en z'n ervaring bestond uit een tochtje naar Barbados. Dat vraagt om getest te worden. En zo zijn we samen met John en Rose er op uit gegaan. Het waaide een dikke 6 Bft en in de buurt van de zuidpunt van Barbados stond een flinke zee. Christian was zelf trots dat hij een top van 10 knopen had gehaald echter ik heb zijn record om zeep geholpen met een 12,2 knopen op een ruime windse koers. Wow! We hebben hem een lijstje gegeven wat naar ons inziens aangepast moet worden om er goed mee te kunnen varen.

De Barbados yacht club was met een dinghy de boten in de ankerbaai langsgegaan met hun activiteitenprogramma. Dit was verpakt in een 'message in a bottle'.

Er stonden activiteiten op zoals karaoke en muziek van een locale DJ maar ook een fun-race op tweede kerstdag (overigens in januari is er een race waarbij de eerste prijs het gewicht van de winnende schipper in Barbados rum is. Dus ideaal voor zwaargebouwde alcoholisten). Twee dagen voor Kerst is Chrisja als crew member aan boord van Sya opgenomen. Met een koffer vol satésaus, snoep en stroopwafels maar ook een roze (aarghhh) kerstboom met lampjes, kerstmutsen, kerstkransjes en een doe-het-zelf pakket voor een kerststol. Het was voor deze dame met een blanke huid een behoorlijk verschil tussen het gure Nederland en Barbados maar al snel had ze haar draai gevonden. Dit merkte ik doordat ik overal rondslingerende spulletjes van haar aantrof. Ze voelt zich thuis maar pa moet even hieraan wennen... 

Als voorbereiding op Kerst wilde ze graag naar een pedicure en dat op 24 december. Met locale hulp zijn we uiteindelijk in een kantoorgebouw beland waar zowaar een manicure, pedicure en een kapper zaten. Met roze teennagels Kerst in. Zelf geen behandeling genomen.
Aangezien er weinig restaurants in Bridgetown zelf zijn had ik voor 1e Kerstdag een Braziliaans restaurant in St. Laurance Gap gereserveerd. In die buurt is er niets meer over van locale gebruiken; het alleen maar ressorts. De huidskleur is blank. Het eten was heerlijk. We hadden voor een buffet gekozen en ze kwamen continu langs met verschillende stukjes vlees die aan je tafel werden afgesneden. Aan boord de stekker van de kerstboom in het stopcontact gedaan en de kuip werd van roze licht voorzien. In de dagen daarna van diverse boten gehoord dat de kerstboom goed zichtbaar was.
Op tweede Kerstdag de fun race. Christian wilde graag dit met zijn trimaran varen. Als voorbereiding is Chrisja met de zelfbouw kerststol aan de gang gegaan. Het leek een beetje op mijn eerste broodpoging met als verschil dat het deeg plakkerig bleef. De tijd van het rijzen van het brood leverde geen verschil op. Tot overmaat van ramp (of wellicht redding?) kwam Christian langs dat hij al om half 10 weg wilde. De stol kon dus niet meer de oven in waarmee een traditioneel kerstattribuut aan het eind van z'n leven kwam. 

Met zes personen aan boord van de trimaran hebben we de race gevaren. Helaas was er relatief weinig wind en was het hoofdzakelijk aan de wind varen. Ja, dat is nou juist een koers waarvoor deze trimaran niet zo geschikt voor is. Als onderdeel van de race had elk schip een fles rum gekregen. Deze moest leeg worden ingeleverd op straffe van een uur straftijd. Nou, dit criterium hebben we ruimschoots gehaald. Als laatste waren we weer terug op de ankerplaats. Aangezien we het enige buitenlands jacht waren hadden we in die klasse de eerste prijs gewonnen: een fles rum. Dankzij een paar personen aan boord kon ook deze hindernis snel genomen worden. Het was erg gezellig en met een onvaste koers zijn we in het donker weer veilig teruggekomen.


27 december. We willen naar het eiland Beguia (uitspreken als Bek-wee). Dit ligt zo'n 100 NM westelijk van Barbados. Eerst de formaliteiten. De customs officer herinnerde me nog: 'o, ja die single zeiler'. Van de immigration officer kreeg ik op m'n donder. Ik had blijkbaar Chrisja als crew-member moeten laten inschrijven. Nou dit werd opgelost door eerst een crewlist met alleen haar naam in te vullen en daarna nog een met onze beiden namen. Bureaucratie. In het busje naar de boot zaten ook Amerikanen die van een cruiseschip afkwamen. Nu is 27 december op Barbados een feestdag en zijn alle winkels dicht. Toen de Amerikanen in het centrum van Bardados werden afgeleverd was hun verontwaardigde reactie: " downtown? This is gosttown!". We konden onze lach niet inhouden.