maandag 14 november 2011

Sao Nicolau

Tegen vijven zijn we met 3 schepen vertrokken. De wind is prima maar de verwachting is dat deze in de nacht gaat afnemen. Al meteen gemerkt dat mijn log het niet doet. Pvd! Vergeten schoon te maken. Nou dan maar geen 85 NM op de teller erbij. Zo rond half zeven is het al donker. Maar de maan kwam. Het was volle maan en onbewolkt. Alsof iemand de TL-buizen had aangelaten. Wat een licht! De wind zwakte af alsmede de golven. Doordat de Marry Ann II dicht in mijn buurt voer ben ik maar 15 minuten slaapjes gaan houden. Het was een schitterende nacht: volle maan en om drie uur 's nachts nog een temperatuur van 25 graden. Je staat in de korte broek of minder aan dek. Bij dit alles vergeet je heel snel dat de wind te weinig was en zo veel ging draaien dat ik af en toe richting Brazilië voer; maar ook soms Marokko. Om 04:00 werd het te gek en heb ik de motor gestart. Na drie uur motoren was rond zevenen Sao Nicolau in zicht en de wind was weer een beetje terug dus weer verder onder zeil verder gegaan. 
Rustig dobberend en af en toe met motorondersteuning ben ik op het eind van de middag bij het dorpje Preguica voor anker gegaan. Dit dorpje was gedurende drie eeuwen dé haven van het eiland Sao Nicolau maar door de opkomst van stoomschepen zijn de activiteiten verplaatst. In de ochtend met de dinghy naar het haventje geroeid. Het valt op hoeveel er vervallen is. Sommige oude, kleine pakhuizen zijn nu in gebruik als woning (Eh, dit doen ze ook in Amsterdam en Rotterdam ...).
Ik ben het enig jacht hier en het lijkt erop alsof er niet veel jachten hier ankeren. Je wordt nagestaard en de kinderen roepen naar je (natuurlijk allemaal goede dingen; iedereen is vriendelijk. 
Langs de oude weg zijn een paar mensen hout aan het sprokkelen. Ma zwaait met de machete en de kinderen leggen het hout op een stapeltje. Armoedig? Het is maar welk referentiekader je gebruikt. Ze hebben water, elektra en muziek komt uit de stereoinstallaties. In het enig winkeltje van zo'n 30 m2 waar je wat elementaire levensmiddelen kan kopen wordt ook rum geschonken. 
Om 10 uur 's ochtend kwam een man even binnen om even een borreltje te halen. Armoede of wordt het dan de dag van je leven? Ik heb het niet geprobeerd.
Op de ankerplek weer de nodige klusjes weggewerkt.
Toen ik op 14 november bij Preguica wegvoer merkte ik dat mijn elektrische stuurautomaat het niet deed. Gisteren had ik de aansluiting weer waterdicht gemaakt maar hoe stom, geen commissioning na technical completion uitgevoerd. Zo erg was het ook weer niet aangezien het maar een klein tochtje van 24 NM is en ik het meeste toch op de hand wil sturen met als zeil alleen de genua bij; zeker het voor de winds stuk naar Punta de Vermelharia. De wind is NE5. Gaandeweg nam de wind als gevolg van de windversnellingszone door de steile rotsen van 500 meter hoogte, toe tot 28 knopen (7 Bft). Rond de punt was ook stroom tegen waardoor er een hele knobbelige zee stond. 
Na het ronden van de punt werd het vlagerig en met alleen de genua aan de wind richting Tarrafal. Zo'n 3 mijl voor Taraffal was er geen wind meer en kon ik het laatste stukje op de motor afleggen. Tarrafal biedt goede beschutting echter is ook berucht om de ineens door het ravijn opkomende wind die tot 40-50 knopen kan oplopen. Geankerd in 10 meter water met 45 meter ketting uit. Dit moet het kunnen weerstaan en anders het ik nog een tweede CQR-anker standby liggen.
Bij het inklaren bij de Delegacao Maritima meteen, na betaling van 700 Escudos (ongeveer 7 euro), weer uitgeklaard. Ze wilden ook hier de scheepspapieren in bewaring nemen maar samen met de bemanning van de Spruce aangegeven dat er een kans bestaat dat, als het echt hard gaat waaien we direct weg moeten kunnen varen. Dan is het niet meer mogelijk om terug te komen om de papieren op te halen. Dit argument werd geaccepteerd. Tarrafal is op zichzelf niet indrukwekkend. Het is niet toeristisch maar ik mis iets van levendigheid zoals ik die in Palmeira aantrof. Wel veel kleine supermarktjes waardoor je door te sprokkelen uiteindelijk je inkopen bij elkaar hebt. 
Met een aluguer (openbaar taxibusje) naar Vila da Ribeira Brava gegaan. Dit is de hoofdstad van het eiland en ligt niet zoals te verwachten aan de kust waar in een vallei in het binnenland.

De reden hiervoor is water. Door de hoge bergen (Mta Gordo is 1304 meter hoog) blijven wolken hangen met daardoor mist en/of regen. Dit is duidelijk in de gewassen terug te zien. 
Naast bananen, sinaasappels en suiker wordt ook veel mais verbouwd. Qua gebergte en groenheid doet dit eiland met denken aan Madeira.
Hemelsbreed valt de afstand van Tarrafal naar Vila da Ribeira Brava erg mee maar uiteindelijk een tocht van een uurtje. Het plaatsje heeft zeer mooie kleine straatjes waarbij je in gedachten nog paard en wagen doorheen ziet gaan. Ik had verwacht dat het meer toeristischer was met vele restaurants maar niets van dat. Op het plein bij de kerk is er een beetje bedrijvigheid maar dat is meer vanwege de aluguers dan van iets anders.
Tijdens het slenteren kwam ik langs een mondiaal vergelijkbaar tafereeltje. Twee Jehova-getuigen stonden aan de deur om hun overtuiging te verkondigen. Mijn kennis van Portugees of Kriolu is nihil maar het boekje dat ze in hun handen was qua vormgeving hetzelfde als in Nederland.
Wellicht nog bekend: de 'attractie' te La Gomera: de drakenboom. Nou hier groeien ze gewoon in het wild en ook langs de weg. Blijkbaar is het toch wel een beetje een bijzondere boom want het staat op het 1000 Escudos-biljet afgebeeld.