Twee maanden na thuiskomst

Nu twee maanden na thuiskomst is het een mooi moment om eens terug te kijken. Van vele vertrekkers en weer terugkomers had ik gehoord of gelezen dat ze binnen mum van tijd weer volledig in de Westerse wereld geïntegreerd waren. Mij valt het behoorlijk veel zwaarder. Als ik morgen weer los kan gooien dan ben ik weg. Vier aspecten kan ik ontdekken die het voor me zwaar(der) maken:

1. Doordat ik de trip single-handed heb gevaren heb ik alles veel intenser ervaren dan dat je met z'n tweeën was. Het was een compleet andere wereld voor me geworden zonder ook maar een enkele onderdeel uit mijn voorafgaand leven. Ik had geen huis of werkgever in Nederland meer; mijn enige relatie met Nederland was 5 m2 opslagruimte en familie en vrienden.
2. De eerste maand heb ik nog op mijn boot gewoond. Je doet in die periode eigenlijk niets bijzonders want de focus ligt op het vinden van werk. De boot is gedegradeerd tot kleine slaapkamer. Het heeft me ook twee weken geduurd eer ik een stukje ging varen op het Markermeer. Ik had geen zin meer om te zeilen. Want zeg nu eerlijk: een meerdaagse tocht op de oceaan is vele malen leuker dan een 4-uurs tochtje op het Markermeer. Ik ben een verwend kreng geworden.
3. Mijn contact met de Caribbean bleef bestaan door mijn contact met Gette. Vele Skype-sessies hebben we gevoerd maar we hebben elkaar in september weer in Engeland ontmoet. Mede door de omslachtige visumprocedure voor Nederland en het feit dat ambassade's en consulaten de basiseisen al op een eigen manier interpreteren en hun eigen aanvullende eisen mogen stellen is het nu niet gelukt om Gette voor een vakantie naar Nederland te halen.
   Daarnaast weet ik niet meer hoe vaak ik door mijn fotoverzameling ben gelopen.
4. En net zoals bijna alle andere zeilers hebben ervaren was het een schitterend jaar. Het was niet één lange vakantie maar een andere manier van leven. Mijn allermooiste onderdeel van deze tocht was niet een of ander eiland maar het beleven van het ultieme gevoel van vrijheid. Midden op de oceaan in je uppie; geen schip te zien; een boot die heerlijk vaart bij een aangename temperatuur en zon in je snoet. Al die rijkdom is dan voor 100% van jou. Koning Richard.

Na slechts een maand solliciteren ben ik in Oss aan de slag gegaan voor een 4-maands project. Ik woon dan nu ook in Oss. In de tussentijd ben ik rustig naar een vaste baan ergens in Nederland verder aan het zoeken.

Richard wordt langzamerhand weer West-Europeaan. Maar een vreemde gedachte is dat ik nu geen droom meer heb. Mijn droom is vervuld. Het wordt me wel duidelijker dat ik een nieuwe droom in m'n privé-sfeer moet zoeken. En wie weet over een x aantal jaren met z'n tweeën een schitterende tocht.

Falmouth -> Blocq van Kuffeler

Deze laatste pagina is een samenvoeging van de laatste trips. Ik ervaar dat mijn reis eigenlijk al is afgelopen en dat ik nu alleen nog zo snel mogelijk mijn boot naar de thuishaven moet brengen.
Na de gemelde goede nachtrust in Falmouth het rustig aan gedaan. Lekker eten, naar de film gaan, naar de kapper, reparaties uitvoeren en natuurlijk genieten van het Engelse weer. Het lage drukgebied welk me naar Falmouth heeft gebracht blijft stationair en geeft dag in dag uit regen. Geen weer om bijzondere dingen te doen. 
Op woensdag 4 juli Falmouth verlaten en richting Dover. Het werd droog maar helaas verdween ook de wind. Ik heb nog nooit zolang achtereenvolgend op de motor gevaren maar gelukkig was het de meeste tijd zonnig en droog. Deze trip van 284 NM vergde 55 uur waarvan ik een 36 uur op de motor heb gevaren. Slapen was belabberd door de vele vissers. Waar mogelijk pakte ik porties van 10 -15 minuten om te gaan liggen; bij voorkeur buiten in de kuip met mijn snoet in de zon en de mechanische kookwekker op de borst.

Uiteindelijk 6 juli om 13:15 bij hoogwater Dover binnenlopen. Het is altijd leuk om een haven in te varen waar 4 knopen dwarsstroom staat. Dit vergt behendigheid en concentratie. In Dover had ik bezoek van de broer van Gette en Gette's dochter. Het was bijzonder om haar wederom te zien maar dan niet op St. Vincent maar ik het koude Engeland. 

Vanuit Dover met één tij naar Duinkerken gevaren. In de shipping lane slechts tweemaal de snelheid eruit moeten halen i.v.m. kruisende beroepsvaart. Te Duinkerken merk je dat het al dagenlang hard zuidwest waait. Het is er druk met schepen die wachten op rustiger weer en een andere windrichting om dan verder Het Kanaal in te gaan. Zelf voer ik volgende morgen om 05:00 weer weg. Ik vind het wel prima die SW6. Ik heb inmiddels wel wat ervaring met 'running winds'. Hoe vreemd (;-)) maar ik heb slechts 3 andere zeilboten gezien. Als een speer ging Sya door het water. Het oorspronkelijk plan om naar de Roompotsluis te gaan werd snel opgegeven. Scheveningen wat het nieuwe doel. Maar 's avonds na het oversteken van de Maasgeul had ik nog een paar uur stroom mee. Mijn nieuw doel werd IJmuiden omdat ik verwacht dat Scheveningen, net zoals Duinkerken, ook bomvol met wachtende boten ligt. Om 02:00 liep ik IJmuiden binnen. Moe in Nederland aangekomen. Ik ben weer thuis na ruim 12 maanden! Ook in IJmuiden bijgeslapen en wederom het rustig aan gedaan. Het weer was Engels of Hollands. Gewoon regenachtig dus. Op 12 juli, ondanks de regen, toch maar 's ochtends vroeg weggegaan. Er zat nog wel wat onweer in de lucht. In de loop van de ochtend werd het droog en trok de wind aan tot 6 Bft. En dan zie je net dat je bij de laatste sluis van mijn tocht, de Oranjesluis te Amsterdam, aan het rommelen bent. Het was druk en het te lage wachtsteigertje lag aan lagerwal en de fenders kruipen over het steigertje. Altijd leuk in je uppie... Met een springetje achter en vol gas achteruit de kop wat weg kunnen draaien en de sluis ingegaan. Pubers staan met gekleurde hesjes op de kant. In eerdere jaren namen ze nog een lijntje aan maar het enige wat zo'n jong bij het binnenvaren me nu kon vertellen is dat is zo veel mogelijk moet aansluiten. Ik tellen..1,2,3,...10. Oef.  Maar in de sluis een perfecte aanleg en een prachtige afvaart. Na de sluis en brug nog even twee uur onder zeil en uiteindelijk mijn thuishaven het Blocq van Kuffeler ingedraaid. 
Ó, wat geeft dat dan een voldaan gevoel. Zo'n 11500 zeemijlen (+/- 20.000 km) single-handed in iets meer dan een jaar gevaren. Ik ben trots op mezelf! Als teken van thuiskomst alle gastenvlaggen als een lang lint in de mast gehesen. Nu me maar acclimatiseren en zo snel mogelijk werk zoeken. Gelukkig heb ik de foto's nog...

Oversteek Azoren naar Falmouth (England)

Dag 1 (21 juni 2012)
Zoals bekend heb ik een hekel aan wachten. Dus ook nu direct nadat ik wakker was geworden om iets na zevenen uit Angra do Heroísmo vertrokken. Er stond niet zo veel wind en dan nog SE. Toch besloten om de zuidkust niet op de motor te doen maar met 2 slagen richting oosten te gaan en dan op 47 graden verder. Gedurende de dag nam de wind toe tot 5 Bft en af en toe een beetje miezerregen. Met deze halve windse koers betekent dat een snelheid die tussen de 6,5 - 7,5 knoop lag. Topsnelheid. Qua fauna tot drie maal toe dolfijnen gehad. In de boot hoor je ze al piepen: "Richard, Richard, kom je kijken....?". Via de marifoon met het Nederlandse zeiljacht 'Friends' contact gehad. Ik had ze pas voor het eerst op Horta ontmoet. Afgesproken om in de avond aan een Nederlands radionetje op 8131 kHz deel te nemen maar niemand daar. Ook op andere frequenties is het stil. Nog voordat het donker werd kruist me de 67 voets catamaran 'Spindrift' met een snelheid van 26 (!) knopen. Zelf was ik ook trots op mijn 7 knopen... In de nacht nam de wind toe tot 20 knopen dus maar een rif erin gezet. Slaapt iets rustiger en in snelheid nagenoeg geen verschil. En in de ochtend werd het resultaat bekend. 152 NM in 24 uur! Een nieuw dagrecord! Nog slechts 1030 NM te varen. Graag nog zo'n dag...
Afgelegd afstand: 152 NM.

Dag 2 (22 juni 2012)
En dan de tweede dag. Het begon met nog steeds schitterende snelheden maar langzaam nam de wind af tot 3-4 Bft en dus daalde de bootsnelheid tot een schamele 3,5 - 4 knopen. De temperatuur is met 23 graden wel prima (warmtefront al gepasseerd) maar juist hierdoor begint in de middag mist op te komen. Het is slechts een dunne deken met een zicht van zo'n 150 meter maar de zon komt er lekker doorheen.  

De wind is naar het zuidwesten gedraaid. Het is nu wachten op de hardere wind. De Winlink-contacten via SSB verlopen slecht. Het Nederlands station PA3DUV is er helaas mee gestopt. Na lang prutsen en proberen uiteindelijk mijn positierapport maar via VE1YZ te Halifax verstuurd maar nog geen nieuwe Gribfiles binnen. Wel weerfaxen van Northwood opgenomen. In plaats van hardere wind nam de wind af tot 3 Bft. Op een voor de windse koers levert me dat slechts 2-3 knopen snelheid op. Met alle zeilen op en de boom in de genua de nacht in.
Afgelegde afstand: 98 NM.

Dag 3 (23 juni 2012)
Door de geringe snelheid voor de wind schommelt de boot lichtjes. Maar wat slaapt dat lekker! De eerste nacht was weer wennen maar deze tweede nacht was goddelijk. De miezerregen kon dit niet verpesten. Gelukkig begon het in de ochtend het al een beetje meer te waaien en de zon kwam er ook heel even bij. Dit met een beetje stroom in de rug en een grondsnelheid boven de 5 knopen tovert een glimlach op mijn gezicht. Op naar de 20-25 knopen wind. Naast de visser vannacht deze ochtend wederom een andere zeiler gezien.

In een periode van dichte mist nam de wind toe tot 5 Bft. De mist verdween uiteindelijk weer maar ook de lekkere wind. In de late middag kwam de wind terug maar het fluctueerde behoorlijk tussen 3 en 6 Bft en uiteindelijk stabiliserend op 5-6 Bft. Het eerste rif zit er in. Na een voortreffelijke maaltijd (nasi uit blik en satésaus) nog met s/y Friends via SSB gebabbeld. De anderen (Zsa Zsa, Robijne en Zeevonk) zijn nagenoeg niet verstaanbaar.
Afgelegd afstand: 139 NM

Dag 4 (24 juni 2012)
De wind is toch iets verder aangetrokken en vlagerig. Regelmatig staat er 26 knopen aan ware wind en mijn snelheid is boven de 7 knopen. Voor meer rust toch maar een tweede rif gezet. De gribfiles lieten eerder nog zien dat het na vandaag erg rustig wordt maar dat is nu al weer anders. Ik was al bezig om het hoge druk gebied in de Golf van Biskaje en Finisterre te krullen maar dit gebied wordt snel weggeduwd. Het ziet er naar uit dat de oceaan me op 29 juni nog op een zeewaardige manier uitzwaait met 7 Bft. Maar dat is nog ver weg. Zoals een spelleider behoort te zeggen: 'ach, er kan nog van alles gebeuren' (de Freek de Jonge variant laat ik maar even achterwege). Op het eind van de ochtend zwakt de wind af tot 5 Bft en vaar ik reefloos verder. Dit is mijn baaldag van deze tocht. De dag voelt niet lekker en het is grauw, grijs, heiig, vochtig, fris en af en toe een beetje regen. Kortom depressief weer. Nee, dan de Carieb. Alhoewel, het is daar nu bloedheet met een zeer hoge relatieve vochtigheid. Met lekker eten en muziek deze dag maar volmaken. In de avond neemt de wind toe tot 20 knopen dus maar weer het eerste rif gezet.
Afgelegde afstand: 135 NM

Dag 5 (25 juni 2012)
Ik val in herhaling omdat het weer dat ook doet. Grauw, grijs en mistig en SW 5-6 Bft. Het grote voordeel is dat ik naar verwachting voor de komende dagen (meer dan) voldoende wind heb richting Falmouth. Is varen in dichte mist met 6-7 knopen net zoiets als rijden op de snelweg, cruisecontrol aanzetten en dan met de kinderen op de achterbank gaan kleuren? Nou nee, belangrijkste verschillen zijn dat ik mijn technische hulpmiddelen (AIS transponder en radar) aan heb en dat de aanwezigheid van andere schepen zéér klein is. Dus stukje kansberekening. De commerciële vaart dendert ook met 20 knopen gewoon voort.
Op zo'n dag als deze ben ik redelijk veel tijd bezig met het weer (gribfiles opvragen; weerkaarten ontvangen en nadenken over de beste te volgen route). Daarnaast veel lezen. Maar ook af en toe iets anders. Wat bijvoorbeeld om half zeven 's ochtends bij 6 Bft op een slingerend schip met 2 lifelines om, de ramen lappen? Door de opgedroogde zoutsprays van de laatste dagen kon ik niet meer door de ramen van mijn buiskap kijken. Door de mist is binnen alles klam dus uit luxe mijn dieselkachel maar aangedaan.

In de ochtend merkte ik dat mijn grootzeil als een zak erbij hing. Verdorie, de grootzeilval is losgeschoten. Ik had al bedenkingen bij de door mijzelf aangebrachte benaaide takeling maar na inspectie onderweg naar de Azoren was alles nog goed. Waarschijnlijk toch door schavielen losgekomen. Met de val die nu in de mast is geschoten heb ik een probleem. Opnieuw inbrengen lukt niet onderweg en de rest van de tocht alleen op de genua is niet aantrekkelijk. De oplossing: de kraanlijn vervangen door de oorspronkelijke val en aan het uiteinde twee blokken bevestigen voor de nieuwe grootzeilval en de kraanlijn. 

Na twee uur werken op een slingerend schip is het me gelukt. Ik kan mijn grootzeil zetten maar door de blokken bovenin kan ik het niet helemaal doorhijsen. Dus Cunninghamhole gebruiken. Bij licht weer is dat prima en gaat het harder waaien (en dat gaat het op a.s. donderdag: 7 Bft) kan ik gewoon mijn riffen zetten. Weer tevreden.
In de middag eindelijk enkele uren zon. Wat is dat heerlijk na alle troosteloze dagen! En op een zonnige afsluiting van deze dag eet je natuurlijk spaghetti die je in de leeskuip buiten nuttigt (nadat eerst je bord een zwieper heeft gemaakt met overbekende gevolgen). De nacht was rustig en de zee was adembenemend. Elke verstoring van het wateroppervlak zoals een brekende golf of je eigen zog, werd lichtgevend. 
Afgelegde afstand: 118 NM.

Dag 6 (26 juni 2012)
De truc met de kachel is nu elke ochtend standaard geworden. Even alles warm en droger krijgen. Ik heb nu zo'n halve knoop stroom mee. Dat is een aangenaam voordeel op de nu beperkte snelheid van 3,5 knoop. De weersverwachting laat zien dat ik a.s. donderdag 28 knopen wind over me heen krijg. Aangezien gribfiles altijd optimistisch zijn en slecht een gemiddelde afgeven moet ik van 7-8 Bft uitgaan. Leuk is anders. Deze dag is er wederom een van grijze luchten, nevelig en een beetje motregen. Dat grauwe begint me danig de keel uit te hangen. Verwend jong met z'n Caribisch blauw ... In de nacht, wanneer ook anders, breekt een 8 mm bout van mijn neerhouder doormidden. Snel gerepareerd en weer terug het bed in. Vervolgens nog drie keer eruit gegaan om eerst een rif te zetten, vervolgens het weer eruit te halen en uiteindelijk de motor te starten. Er stond nog maar 6 knopen wind maar met een vervelende deining.
Afgelegde afstand: 120 NM

Dag 7 (27 juni 2012)
Om 05:00 de motor uit. Stilte. De wind is gedraaid naar het zuidoosten met windkracht 4. Grauw, grijs en mistig. Bekend recept. In de loop van de dag zwakt de wind nog wat verder af en draait langzaam naar het zuidwesten. Overal om me heen zie ik vreemde laaghangende wolken.

De barometer gaat neerwaarts maar niet dramatisch; 2-3 hPa per 3 uur. De golven beginnen al in hoogte te groeien maar de wind blijft nog achter. Pas in de avond neemt de wind iets toe en in de nacht sterkt het aan tot 5-6 Bft. Helaas is de richting zuidwest zodat ik weer voor de wind vaar welk niet mijn favoriete koers is. Gezien de vooruitzichten ga ik geen boom voor de genua zetten. Wel een eerste rif gezet. Niets schokkends gebeurd of gedaan. De voorraad voedsel in de bilge is nu op. De laatste blikken waren behoorlijk verroest maar de inhoud was prima. 
Afgelegde afstand: 108 NM.

Dag 8 (28 juni 2012)
Iets na vieren opgestaan. Lekker geslapen. De zonsopkomst was magnifiek.

Kruisend kwam het 979 voet lange containerschip 'Melina'. Op een afstand van 1,5 mijl heb ik haar opgeroepen en gevraagd naar mijn zichtbaarheid op radar en AIS. De antwoorden waren ontluisterend. Op radar was ik niet zichtbaar aangezien de stuurman het bereik standaard op 24 NM had staan. Voor AIS was het antwoord: 'ik zal eens op mijn AIS scherm kijken'; o, ja hoor ik zie je met je IMO-nummer (hij bedoelt MMSI-nummer). Kortom hij had me dus niet in de gaten. Nee, dit geeft vertrouwen! Zelf opletten is dus het credo. 
Onderstaande weerkaart laat het lage druk gebied en isobaren zien zuidwest ten opzichte van Engeland die het weer deze dag beheerste.

Zoals verwacht kwam de harde wind in de loop van de ochtend. Rond het middaguur had ik 32 knopen wind wapperen en daar bleef het gelukkig bij. Van een andere zeiler (Zeevonk)  20 NM verderop gehoord dat hij een maximum van 42 knopen wind heeft geregistreerd. Vanuit het eerste rif naar het tweede gegaan en uiteindelijk op het derde rif met een puntje genua de dag volgemaakt. De golven bouwden zich goed op tot gemiddeld 3,5 meter. Het is en blijft een imponerend gezicht. Wat ben je maar een klein mensje met een klein bootje op deze plas. 

In deze video lijken de golven klein. In werkelijkheid 3,5 meter gemiddeld.

De wind begon in de middag iets te ruimen waardoor de golven ook uit twee richting kwamen. Sya heeft herhaaldelijk rake klappen van brekers gekregen; met name schuin van achteren. Slechts eenmaal een brekende golf in de kuip gehad. Ik ben zo blij met mijn zware langkieler. Juist op dit soort momenten toont Sya haar zeewaardigheid. 

Foto door de kajuitraam genomen. 

Ondanks dat het af en toe zonnig was toch voor het grootste deel binnen gezeten. De wind is dan wel zuidwestelijk maar de aanvoerrichting is noord. Snijdend koud. Voor het eerst weer een thermoshirt aan. In de ingang twee schutborden geplaatst met daarover het spatscherm. De tijd maak je dan wel vol met lezen; ouderwets met een papieren boek. Maar zodra ik door het raam dolfijnen zie ga je toch naar buiten. In de kuip welteverstaan en niet op de boeg. De dolfijnen surfen onder water op de golven. Het is bijzonder om te ervaren dat zodra je merkt dat de wind maar een paar knopen afneemt; het waait dan nog steeds 7 Bft; je het gevoel krijgt dat het voorbij is en je weer alles kan. Pas in de avond merkte je dat het echt afnam maar de zee reageert later. In de avond overgegaan naar het tweede rif.
Afgelegde afstand: 120 NM.

Dag 9 (29 juni 2012)
Ik sta steeds vroeger op. Nu was het 03:00 vanwege de vele scheepvaart. Ik zit nu in de aanloop naar Het Kanaal. De wind was iets verder afgenomen tot 20-22 knopen dus 2e rif eruit en een stuk genua bijzetten. Tempo maken want ik wil morgen bij daglicht in Falmouth aankomen.
Van de overgang van de oceaan naar het continentaal plat gelukkig niets gemerkt (overgang van waterdiepte van 2 kilometer naar 200 meter). Doordat de wind nog 6 Bft was en de swell van gisteren had ik steile, brekende golven verwacht maar het bleef achterwege. De dag begon mooi met een blauwe lucht en een zon maar snel kwamen er wat wolken met wat miezerregen. Over met de pret. De wind nam in de middag af maar gelukkig is de avond weer wat toe.
De neerhouder is wederom kapot gegaan. Nu is de cam cleat volledig afgebroken. De blokken van de neerhouder zijn al een maat forser dan nodig zou moeten zijn maar nog steeds niet bestand tegen de optredende krachten. Vanwege alle franse vissertjes en andere scheepvaart ben ik naar slaapjes van 20 minuten gegaan. Zeker niet mijn slaapfavoriet. Dit betekent heel veel keer uit je slingerkooi klimmen en weer erin klimmen. Je wordt er moe van.
Afgelegde afstand: 133 NM.

Dag 10 (30 juni 2012)
Ik voer voor de wind met een uitgeboomde genua en vol grootzeil terwijl de wind was aangetrokken tot 24 knopen. Wel mooie snelheden maar om 04:00 toch maar een rif gezet (ok Camille?). Hé, en wat hebben we daar? Zon en een blauwe lucht? Heerlijk! Ik kan weer buiten verblijven en de luikingang kan open. De wind zwakt weer iets af en neemt weer toe maar het blijft zo rond 17 en 25 knopen hangen. Mijn snelheid ligt tussen 6,5 en 7,5 knopen dus racen. Sya ruikt de kust. En om vijf minuten na enen in de middag: land in zicht! Een zeiler vindt het heerlijk om te vertrekken maar aankomen is ook érg leuk. Met wat gemanoeuvreer mijn boot om half zeven in de jachthaven van Falmouth aangelegd. Moe maar zeer voldaan en wederom trots. Na mijn avondeten uit blik om negenen naar bed gegaan en 12 uur geslapen. Ik was dus wel een beetje moe...
Afgelegde afstand: 62 NM.

Overweging ná het bier
Totaal gevaren afstand: 1208 NM in 9 dagen en 10 uur. Gemiddelde snelheid: 5,3 knopen.
Al met al was deze tocht de minst leuke van de lange tochten. Er niet zo veel plezier aan beleefd. Redenen hiervoor zijn: mijn sabbatical year is nu bijna over (snif); zeer weinig zon gezien maar juist erg grauw weer met mist en miezerregen; de temperatuur is niet aangenaam met name als er een harde wind staat; door deze temperatuur en miezerregen is ook de luikingang afgeschermd. Buiten in de kuip zijn om te lezen o.i.d. is er niet mee bij zonder volledig ingepakt te zijn. Je verblijft dus voor het grootste deel binnen. Ja dan wordt het alsof je ín de caravan onderweg naar Frankrijk gaat. De frisheid aan boord neemt ook af. Doordat alles zo zout is en de vochtige lucht begint na enige tijd alles muf te ruiken of dat schimmelvorming optreedt. Febrêze kan er niet meer tegenop. Ik hoop dat ik nog wat stralend zomerweer mag pakken tijdens de laatste tochten richting thuishaven.

Nagekomen: bij het nalopen van mijn boot twee verbazingwekkende beschadigingen gevonden aan het lummelbeslag. Het geeft zeer goed aan hoe groot de krachten zijn.
- 10 mm RVS bout is verwrongen tot een worm. Reeds vervangen.
- 20 mm RVS doorvoer van het rolsysteem is verbogen. Vervanging wordt een winterklus.

Terceira (Azoren)

Aangezien de tocht naar Angra do Hiroísmo op Terceira 53 NM lang is al om 07:00 uit Velas weggegaan. De wind zat in het zuidwesten maar werd erg door het land beïnvloed. Zodoende continu bezig geweest. Zeil over bakboord of stuurboord, genua over stuurboord of toch over bakboord, boom erin en weer eruit. Nog nooit zo'n vermoeiend gezeild. Maar de wind nam toe tot 5-6 Bft, De kust van São Jorge is schitterend met diverse watervallen en een stralende zon die ervoor zorgde dat ik weer iets van mijn Caribisch bruin terugkreeg. Als vroege lunch 15 dolfijnen gehad. Ondanks de golven kon je ze ook onderwater zien zwemmen.

In de namiddag, net voor de haven, bij Monte Brasil nog een stevige, maar verwachtte windversnelling gekregen tot ver boven de 30 knopen. Terceira kende ik al van 2007 maar toen lag ik in de andere haven Praia da Vitória. Dit eiland is mijn laatste Azoren eiland alvorens naar Engeland te gaan.

Angra do Hiriósmo is één grote bezienswaardigheid. Het staat niet voor niets op de Unesco-lijst van werelderfgoed. Zonder tekst een zeer kleine fotografische greep.

Terceira is ook het stiereneiland. Niet alleen in het overbekende Spaanse Pamplona lopen de stieren door de straten. Elk dorpje, stad en wijk hier heeft het. Totaal zijn niet minder dan 42 z.g. 'bullfighting on a rope' voor juni 2012 gepland. De stier is aangelijnd. Niet om als schoothondje uit te laten maar meer om te voorkomen dat de stier uit het afgezet gebied kan komen en om 'm na z'n optreden weer de kooi in te krijgen. Twee groepjes van vier man zijn de 'line handlers' en herkenbaar aan hun licht blauwe broek, wit shirt en hoed. De gehele bevolking is rond de straten aanwezig of hangt uit de ramen. Alleen de dappersten wagen zich op de straat en dagen de stier uit maar herhaaldelijk zie je die dappersten met een snoekduik over een muurtje gaan.

Het weer van de afgelopen dagen was belabberd: grauw, fris en regenachtig. Niet uitnodigend om, het voor me al bekende eiland te verkennen of om een hike te lopen. Daarom maar twee frisse duiken gemaakt. En dat bij een watertemperatuur die 12 graden lager ligt dan in de Carieb. Ik had een 5 mm wetsuit aan met capuchon en neopreen laarzen en nog vond ik het fris. Zelfs de vissen hadden een sjaal om. Ik zie mezelf niet meer duiken in dit soort wateren óf kouder.
Ik maak me weer klaar voor mijn laatste grote tocht. Elke dag de weersverwachting beoordelen op zoek naar hét startmoment, kleine reparaties uitvoeren en water, diesel en voedsel inslaan. Doordat het Azoren hoog nog steeds niet stationair is (de prijsvraag staat nog steeds open) wordt deze 9 - 12 daagse tocht naar Falmouth er een met vele onzekerheden. Met mijn vertrek op 21 juni lift ik aan de oostkant van een lage druk gebied (nu nog Tropical Storm Chris; wordt Hurricane Chris en draait af via noord naar zuidwest en zwakt flink af (eh..... toch?) en vervolgt haar tocht richting noordoost) mee. 

De wind zal dan voor me gedurende enkele dagen rond 5 -7 Bft zijn met langdurig regen omdat ik met de fronten meevaar. Het schiet echter wel erg op. Tot in West-Europa. 

São Jorge (Azoren)

Het is slechts 22 NM naar Velas op het eiland São Jorge. In de dichte mist met een zicht van een metertje of 100 en radar en AIS aan, Horta verlaten. Het is altijd vreemd om wind te hebben als het mistig is. Nou die wind kwam er voldoende. Aan de noordwestzijde van Pico zuidwest 30 knopen (7 Bft). Dus via een eerste rif naar rif nummer twee. Een uur later is het weer rustig met 15 knopen dus de riffen eruit geschud. De mist werd langzaam door de zon weggebrand en zo'n 5 mijl voor de haven wederom 30 knopen wind. Ik was nu met de haven in zicht te lui om een rif te zetten. Om te voorkomen dat ik aan lagerwal vele handelingen moet verrichten uiteindelijk toch gecapituleerd door het grootzeil volledig weg te halen en op de genua verder te gaan. Voor de haven valt de wind helemaal weg en vind ik rustig mijn plekje in het jachthaventje. Het jachthaventje is in 2008 geopend, ziet er goed uit en bezit warme  douches. In de haven een wederzien van bekenden maar ook liggen we er met 5 solozeilers waarvan 3 Nederlanders. Ik ben de jongste met het kleinste bootje. 

Het plaatsje Velas is de grootste van het eiland. Het voelt liefelijk aan. Wat me opvalt is hoeveel mannen er gedurende de dag rondhangen. Waarschijnlijk ook hier een hoge werkeloosheid.

(uitzicht op het buureiland Pico)

In café-restaurant 'Acor' de wedstrijd Duitsland-Portugal bekeken. Mooi om te zien hoe opgewonden de Portugese medekijkers kunnen worden. Natuurlijk ook in de kroeg de dramatische wedstrijd Nederland - Duitsland bekeken.

Samen met oud-loods, oud-schipper op de Eendracht en solozeiler Jaap een auto gehuurd om het eiland te ontdekken. Helaas waren de hoogste bergtoppen, waaronder het hoogste punt Pico da Esperanca met 1063 meter, in de mist ingepakt. Dan maar hikeroute nummer 6 met als start- en eindpunt Norte Pequeno aan de noordzijde van São Jorge. Deze 11 km (hemelsbreed) lange route heeft een medium classificatie met daarin een afdaling én klim van 500 meter. Prachtige uitzichten op het eiland Graciosa en Terceira, de fajas en de steile kliffen. 

Na de afdaling komen we bij een piepklein huisje aan (het lijkt het begin van Hans en Grietje wel). Een druk Portugees sprekende man nodigt ons uit om binnen te komen. Binnen worden we op stoeltjes geplaatst en krijgen we versgemaakte koffie van de vrouw des huizes aangeboden. De koffie werd op het gasfornuis gemaakt maar daarnaast stond een grote melkbus op een houtvuur. De wasmachine of de vaatwasser? We moeten iets in een schriftje schrijven en we zien dat er nog meer hikers deze plek hebben aangedaan. Als bewijs kregen we een certificaat en moesten we met de familie op de foto. Deze foto wordt naar hun ge-emaild (naar een computer in het dorp boven op de klif). Nadat we de 2 koeien naar de weide hebben gebracht ging de man nog twee jonge kalveren in span zetten. Vriendelijke hebben we echter duidelijk gemaakt dat we toch weer verder wilden gaan. Maar niet voordat we zijn wijn hadden geproefd. Na het nippen van de zoete wijn hebben we hike afgemaakt. 

Met de auto nog verder over het eiland rondgereden en wederom een poging gewaagd om het hoogste punt te bekijken. Nog steeds mist dus dan maar de auto weer inleveren.

Faial (Azoren)

De trip van Lajes op Flores naar Horta of Faial is 135 NM. Op 4 juni om half negen losgegooid. Zo'n beetje de halve haven vertrekt vandaag. Met alle zeilen bij vertrokken maar vrij snel al een eerste rif gezet. De gemiddelde golven zijn 3,5 meter hoog. De koers is halve wind en Sya glijdt met 7 - 7,5 knoop over het water. Af en toe een forse breker tegen de zijkant en een grote bak met water denderend dan over het dek. Ik liet boten van vergelijkbare lengte achter me. De wind nam in de middag toe tot 6 Bft. Het wordt vermoeiend varen. Al snel begonnen met slaapjes en zoals verwacht werd ik in de avond/nacht door de grote schepen uit Flores opgelopen. Zelf had ik al berekend dat ik moest vertragen omdat ik anders in het donker aan zou komen. Blijkbaar dachten meerdere schepen zo zodat we voor een lange tijd met een veld aan schepen bij elkaar lagen. Slaapjes van 15 minuten was het maximaal haalbare. In de vroege ochtend werd Faial zichtbaar en om 8:15 in Horta afgemeerd. Het is hier stampvol met boten. Aan de kade buiten de jachthaven liggen vele rijen met boten tot wel 6 dik.

Na de formaliteiten (via vier loketten) de stad Horta vluchtig bekeken. 

Vele herinneringen en zelf de muurschilderingen uit 2007 zijn nog aanwezig. In de avond bij het eten ineens een helse pijn van mijn laatste verstandskies. Het was bij vertrek uit Nederland niet meer gelukt om ook die te verwijderen maar ik wist dat het probleem kon opleveren. In de nacht pijnstillers genomen en 's ochtends vroeg naar de tandarts. Hij bevestigde dat de kies verrot was en dat de zenuw helemaal open lag. Met een simpele handeling kon hij het verwijderen. Ik heb nu voldoende tijd om het te laten helen voordat ik eind juni de laatste grote tocht richting Falmouth maak.
Vanuit Horta is het buureiland Pico met de imposante vulkaan af en toe zichtbaar. Meestal ligt de top in de wolken. Ik zal het eiland zelf echter niet bezoeken.

Voor een dag een auto gehuurd. Slechts 37 euro inclusief belastingen e.d. Eerst naar de caldeira. Het was koud (12 graden) en heiig / mistig. Ik was niet van plan om rond deze krater te lopen. Achteraf gehoord dat het een tocht over een smalle richel was. Goede beslissing van mezelf. Een aangegeven, officiële weg richting Capelinhos blijk een B-weg te zijn. Dus een zandpad maar wel een heel mooi zandpad. Langs de wegen is het erg groen. Helaas bloeien de hortentia's nog niet.

Capelinhos is bekend vanwege de vulkaanuitbarstingen in 1957/1958. Een nieuw stukje land is bij Faial ontstaan. 

In 2007 zat de vuurtoren nog enigszins in het as en waren ze bezig op een bezoekerscentrum te bouwen. Helaas is dit centrum er nu. Het is ontworpen waarbij kunstzinnigheid het heeft gewonnen van logica. Enkele voorbeelden. De plaats waar je het entreebewijs moet kopen in achterin een grote zaal. Echter de ingang van de bioscoopzaal alsmede de expositie is vóór de kaartverkoopster. Alleen de tijdelijke expositie is weer achter haar. De inhoud van de film in 3D laat hoofdzakelijk mooie shots van de Azoren zien i.p.v. beelden van de uitbarsting zelf. Ja, toen was er natuurlijk geen 3D en om een film in 2D te maken is natuurlijk niet van deze tijd. Laten we dan maar mooie 3D-shots tonen i.p.v. de informatie waar het werkelijk omgaat... In de expositieruimte is de looprichting niet logisch. Daarbij wordt heel veel herhaald. Je ziet b.v. de drift van de tektonische platen via een wereldbolmaquette, maar ook via posters en uiteindelijk nog eens in een film. Nou dat beklijft nu wel hoor. Per ongeluk kwam ik er achter dat je de vuurtoren zelfs kan beklimmen. Het is gewoon een andere ingang met een ander persoon die je kaartje controleert. De vuurtoren is twee verdiepingen hoog. De begane grond zit nog onder het as.

Twee verplichte activiteiten ontbreken nog in dit blog: het bezoek aan het beroemde café 'Peter Sport' en mijn muurschildering. Samen met solozeiler Jan (het is een Hongaar met een moeilijke naam dus daarom 'Jan' afgesproken) naar het beroemde zeilerscafé Cafe Sport gegaan. Dit is al sinds 3 generaties hét trefpunt voor zeilers en daardoor een must see. 

Het tweede verplichte element is een schilderij op de kade achterlaten. Het achterlaten van jouw schilderij schijnt een voorwaarde te zijn om goed weer op de terugreis te hebben. De kades alsmede muren zijn voorzien van vele schilderingen. Op de dag van schilderen was het juist miezerig maar het lukte toch om met de verf op waterbasis mijn kunstwerk aan Horta toe te vertrouwen. En nu maar wachten op het mooie weer.

Flores (Azoren)

In de nacht nadat ik aangekomen was begon het, zoals voorspeld, hard te waaien (8 Bft) en hard te regenen. Een gevalletje van net op tijd binnen zijn. In de nacht nog even een extra dikke spring gezet. In de ochtend bleef het weer zo. Maar ik wil toch vers brood. Gewapend met mijn paraplu en regenjas naar het dorp Lajes gelopen op zoek naar de supermarkt. De straten waren veranderd in riviertjes. Eenmaal druipend binnen in de supermarkt merkte ik dat een personeelslid zuchtend met een mop het water op de vloer aan het opdweilen was. Daarom nog maar een paar extra rondjes in de supermarkt rondgelopen..;-). In de middag brak de zon door en werd het plaatsje Lajes veel mooier. Typische Portugese bouwstijlen.

Het haventje is pas dit jaar open en ingericht voor kleine bootjes (max. 10 meter). Er komen ook grotere boten en die krijgen dan maar ook een plekje.

In Lajes is geen wasserette. Uiteindelijk kwam de jonge en onervaren havenmeester op de oplossing om zijn moeder te vragen. En dus worden twee tassen met wasgoed gewassen en gedroogd voor 2 euro per kg. Na het bezoek van de politie ook nog de GNR op bezoek gehad. Ik nodigde beide heren op mijn boot uit maar één durfde niet aangezien hij sporen aan z'n rijlaarzen had en bang was om mijn boot te beschadigen. Ik vroeg nog waar hij z'n paard had geparkeerd maar daarom kwam geen antwoord. Z'n collega legde uiteindelijk uit dat ze beiden bij de cavalerie-divisie van de Guarda Nacional Republicana zaten maar dat ze op Flores geen paarden hadden.... beetje machogedrag.
Als 'doe-ding' samen met Laure en Camille een hike gedaan. 

Eerst met de taxi naar het startpunt. Doordat de laatste dagen veel regen was gevallen was alles doorweekt. Op sommige stukken leek het pad meer op een riviertje. 

Qua natuur was het wel even wat anders dan de Carieb. Het leek meer op Madeira met een vleugje Dominica maar qua mist en temperatuur komt Schotland of Ierland toch het meest dichtbij. Groen in alle denkbare tinten en vele watervallen.

Na een steile afdaling naar Fajã Grande gingen we voor een tweede trail. 

Ik was er al bang voor en ik heb nog wel de poging gewaagd; maar uiteindelijk heb ik moeten afhaken ook gezien de nog komende klim. Vanaf Fajãzinha ben ik met de bus naar Lajes gegaan. Qua conditie e.d. was dit tweede deel voor me te hoog gegrepen.