Dominica

Met een geheel ander gevoel dan de vorige keer verlaat ik St. Vincent. Het was een fijne en verhelderende tijd. Toch besloten dat ik met in ieder geval mijn Caribisch deel van de tocht verder ga. Als al het geplande ook uit komt (...) zie ik Gette over enkele weken op Antigua.
Dus op 23 februari 2012 om zeven uur 's ochtends losgegooid. De weersveruitzichten zijn goed. Na de windluwe lijzijde van St. Vincent gepasseerd te zijn kreeg ik meer dan voldoende wind aan de noordwest zijde. Twee riffen moet ik zetten. Langs St. Lucia is de zee wederom zeer rommelig. Waarschijnlijk wordt dit veroorzaakt door wind schuin op de kop en de 1,5 knoop stroom op de kont. Sya houdt zich prima. Af en toe een lancering vanaf een golf maar de zwaartekracht zorgt er voor dat we nog elke keer neerwaarts gaan. Wel met luide klappen. Er is veel buiswater. Overslaande golven kruipen zelfs onder mijn buiskap door en het stroomt via de luikopening binnen. Het luik dus dicht houden. In de nacht is het pikkedonker (1 dag na nieuwe maan) maar gelukkig is er weinig scheepvaart zodat ik mijn slaapjes kan pakken. Met alleen een afgebroken neerhouder, één lekkend raam en koffievlekken her en der kom ik 's ochtends vroeg bij Dominica aan. 130 NM in 25 uur. De wind was 10 - 26 knopen uit ENE.

Al bij aankomst op Dominica viel het op dat eiland in de regen lag. Ik kan nu melden dat dit geen uitzondering is. Een wolkendek hangt permanent boven het hoge deel van het eiland en levert dus aan de lijzijde de buien op; met name in de nacht. Ze hebben dan hier ook niets voor niets een tropisch REGENwoud. Aan boord betekenen de buien een 'luikje open - luikje dicht' repeterend ritueel.
De pilot van Chris Doyle is lovend over het gereduceerd papierwerk bij de Douane en noemt het zelfs een voorbeeld voor andere landen. Nou ik ben minder lovend. In mijn ogen is er niets bijzonders. Er wordt niets verteld dat je niet meer hoeft uit te klaren als je minder dan 14 dagen hier verblijft. Nee, er werd me zelfs gemeld dat als ik van Roseau naar Porthmouth in het noorden wil varen ik een 'cruising permit' moet hebben. Daarbij nog optellen dat je om te hiken een algemene park permit nodig hebt maar om de Indian river te bezoeken moet je weer een andere permit kopen.De hoofdstad Roseau levert weer het beeld van een levendige stad. Als een cruiseschip van het formaat Bijlmerflat om acht uur 's ochtends wordt gelost wordt de weg langs het dock afgezet en stromen de mensen de stad in of verdwijnen via gereedstaande busjes naar allerlei bezienswaardigheden. 

Echter op een zondag is de stad uitgestorven zoals op deze foto te zien is. 

Buiten de stad is er dan nog wel levendigheid. De mensen zitten voor hun huis, kletsen, sleutelen aan auto's en roken wat... Het valt me op dat ze voor elke dienst betaald willen worden en daarbij waanzinnige bedragen vragen. Toen ik 100 liter drinkwater wilde tanken werd 10 US$ gevraagd. "No way; absolutely ridiculous" was mijn antwoord. Verbaasd werd ik aangestaard. Waarschijnlijk betalen de meeste Yachties gewoon waardoor dit soort wantoestanden blijven bestaan. Ik wil fair behandeld worden en niet als een westerse melkkoe. Uiteindelijk zijn we overeengekomen dat ik niets betaal omdat ik ook al aan zijn mooring lig (10 US$ per nacht; dit is wel een normale prijs). Op het moment dat je iets koopt of een dienst afneemt moet je dus voor jezelf al hebben bepaald wat het je waard is. Zo'n waardebepaling is moeilijk voor ons westerlingen omdat bij 'ons' in de winkel alles al geprijsd is. Bij grote uitgaven is het zinvol om even internet te raadplegen.

Om te hiken heb je vervoer richting startpunt nodig en nog belangrijker vervoer terug voor als je niet meer op je benen kan staan. Voor sommige hikes is een gids verplicht of sterk aanbevolen. Als alleengaande in een taxibusje betaal je de volle mep. Op de ankerplaats liggen niet veel jachten om een behoefte te combineren dus daarom ben ik hotels gaan afgelopen. Bij het Fort Young hotel was het raak. Zij organiseren trips (echter niet de echte, zware hikes) die voor iedereen open staan. Dus me ingeschreven voor de Indian River en een kleine hike. Met een busje met 6 andere hotelgasten naar de Indian River gereden. Permits waren al door de chauffeur geregeld. Je mag deze rivier niet zelf bevaren maar alleen via lokale roeiboten. 

Bloodwood trees (ik weet de Nederlandse naam niet) met hun enorm wortelstelsel overdekken het riviertje. Een leguaan ligt op een tak rustig naar je te kijken. Langzaam glij je in stilte steeds verder het riviertje op. Schitterend! 

Na een lunch hup het busje in richting regenwoud. Al slingerend reden we steeds dieper het woud in. Citrusvruchten- en bananenplantages zijn er volop. De route van de hike was zeer goed aangelegd. Het staat dan ook te boek als een familiehike. Hierbij veel uitleg over alle soorten bomen en hun gebruik gekregen. 

Een hoogtepunt was de uitkijkpost over het regenwoud. Je ziet havikken en papagaaien. Het is overigens moeilijk om een groene papagaai in een groen bladerdak te ontdekken. Ze kunnen je wel alles wijsmaken... De herinnering aan Toon Hermans met z'n 'Roepie-roepie-vogel' kwamen boven. Tegen zessen kwamen we weer bij het hotel aan. Het was een mooie trip.

29 feb 2012: Richard voelt zich beroerd!
1) Door alle snelle weerswisselingen (regen, wind, warmte) te Dominica heb ik een stevige verkoudheid opgelopen. Door de koorts transpireer ik erg veel. Het grootste deel van de dag in bed gelegen omdat ik morgen toch wil hiken.
2) Vandaag ook gehoord dat Gette niet naar Antigua kan komen. De eerdere toezegging voor een aantal dagen vrij is door haar baas veranderd in gewoon geen vrij. In het hoogseizoen 7 dagen per week werken. Tegen koorts kan ik APC innemen maar ik heb op dit moment geen flauw idee meer hoe ik dit een positieve draai kan geven. Een beetje radeloos.
M'n laatste dag op Dominica. Wederom een georganiseerde trip. Het weer was deze dag zeer gevarieerd. Het varieerde namelijk tussen motregen en zware tropische regenbuien. Met het busje zijn we eerst richting Middleham falls gereden. Om deze waterval te zien moet je ruim een uur lopen. Het is een mooie tocht die dwars door het regenwoud loopt. Onze chauffeur/gids doet zelf de tocht moeiteloos op z'n slippers. 

Veel klimmen en dalen. Helaas loop je dezelfde weg ook weer terug. Door de regen werd het steeds modderiger. Het is een mooie waterval maar het nadeel van deze waterval is dat deze te groot is. Het past gewoon niet op één foto. Ik heb dan dit ook als klacht bij de gids gedeponeerd. Voor de bloglezers: hieronder de twee delen van de waterval. Zelf even uitprinten en met knippen en plakken heb je zo de complete waterval zichtbaar. 

Vervolgens hebben we gezwommen in koudwaterbasin Titou Gorge waarbij je al zwemmend door een kloof bij een klein watervalletje uitkwam. In de kloof had je leuke stroomversnellingen waarop je kon uitleven. uit veiligheidsoverweging kreeg iedereen een zwembandje om. Na deze verfrissende ervaring en een lunchstop onderweg naar de beroemde watervallen Trafalgar falls. Toen we daar aankwamen was een langdurige tropische regenbui begonnen. De watervallen zelf waren mooi maar vele schoonheid werd door de regen weggenomen. 

En toen... omkleden en in je zwembroek naar beneden lopen met je rugzak zo goed mogelijk tegen de regen ingepakt en je uiteindelijk laten zakken in een warm bad! In de buurt ontspringt namelijk een warmwaterbron die met een flink debiet warm water levert. Het sfeerplaatje: Richard ligt met z'n ogen dicht tussen de rotsen met bruin gekleurd klotsend warm water om zich heen met boven hem een lekkend dak van tropisch bomen waar de regen toch doorheen komt. Harpmuziek ontbreekt. Dat is heel lang geleden dat ik een bad heb genomen. Alleen de shampoo vergeten... Helaas is het niet gelukt om, vanwege de hoeveelheid regen en het beperkte licht, een goede foto van het bad te nemen. Daarom een foto van het Internet geplukt (deze dame ken ik niet).

St. Vincent II (St. Vincent & the Grenadines)

Het omdraaien van mijn boot i.p.v. naar Dominica te varen kan alleen maar betekenen dat er een vrouw in het spel is. En dat klopt. Toen ik de eerste keer op dit eiland was heb ik een mooie, lieve Vincentiaanse vrouw leren kennen. Na mijn vertrek is er nog wel gebrekkig contact via telefoon, Skype en email geweest maar uiteindelijk besloten om vanaf Martinique om te draaien en door 'live' contact te werken aan een relatie. Verschijnen op Valentijnsdag maakte het extra bijzonder. Overigens ik moet zeggen dat een toekomst in het Caribisch gebied me meer aanstaat dan een toekomst in Nederland.

Martinique II

Op deze pagina het vervolg van Martinique. Het lukt me niet meer om de vorige pagina te bewerken.

Mijn  hoofddoel van mijn bezoek aan Le Marin is de vervanging van mijn rolreefsysteem van de genua. Caraibe Greement constateert dat het oude systeem volledig op en beschadigd is dus een simpele vervanging van een paar onderdelen is daarmee uitgesloten. De reden dat ik mijn genua niet meer naar beneden kreeg was ook logisch: een verbindingsstuk van het profiel was losgeschoten en had al een scheur in mijn genua gemaakt. De knip moet dus nog iets verder open. Maar binnen 2 dagen heb ik een nieuw systeem op mijn boot staan met een gerepareerde genua. Prijzig maar professioneel.

Le Marin zelf is niets. Als je het dorpje inloopt krijg je een gevoel dat je gewoon ergens in de Vogezen bent. Veel Caribische authenticiteit kan ik hier niet aantreffen; het is gewoon een stukje Frankrijk. 

Dit wordt natuurlijk mede veroorzaakt door de enorme hoeveelheid boten die hier liggen (passanten, vaste ligplaatsen en mijn lievelingen de charter catamarans). 

Het betaalmiddel is de euro en de prijzen zijn ook Europees. De bevolking hier heeft die bekende stugge franse houding. Het is dan ook moeilijker om echt contact te maken. Hierbij helpt mijn beperkte talenkennis ook niet bij. Maar er zijn ook oplossingen. In een café/restaurant in de haven ben ik zover dat ik met de eigenaresse Frans probeer te praten en dat zij mij corrigeert en/of in het Engels uitleg geeft. Ik hoef dus une bierre me niet te ontzien.

Hier ook nog een scubaduik gemaakt. Ik moet wat ervaring krijgen. Bij het rif gingen we in dit geval niet met een achterwaartse rol erin maar alles werd in het water gegooid en je moest maar daar je fles met vest omdoen. Gelukkig was dit ook onderdeel van de PADI training geweest. Onderwater was het aardig maar niet uitzonderlijk mooi. Ben ik te veel verwend met Bequia of is dit gewoon een mindere plek? De divemaster had zelf zijn fototoestel bij zich waardoor hij o.a. deze prachtige foto van mij (ja, dat ben ik!) heeft kunnen maken.

Na een klein zeiltochtje in de hoofdstad (Fort de France) van Martinique aangekomen. De ankerplek bevat een zeer gemelleerd gezelschap van nationaliteiten en schepen. Hoofdzakelijk liggen er de wat kleinere boten maar deze franse catamaran is dan wel weer erg extreem. Deze zelfgebouwde catamaran Micromégas 5 van nog geen 5 meter lengte is met 2 personen in 22 dagen van de Canarische eilanden (La Gomera) de Atlantische oceaan overgestoken. Dat is sneller dan menig veel groter schip. De twee franse broers Emmanuel en Maximilien Berque houden er van om dit extreme uitdagingen te doen. Zie hun blog.

Het bruist in het centrum van Fort de France. Het is er druk en levendig en er zijn zeer veel winkeltjes; voornamelijk boetiekjes. Helaas maar weinig plaatsen voor goed internet. Wel zijn er diverse hotels met een open netwerk waarbij het me soms lukt om vanaf de boot in te loggen. Carnaval staat over een kleine maand hier op uitbarsten. De etalages staan er vol mee. Niet met saaie verkleedpakken zoals in Nederland maar meer interessante (...) kledij.

 En nu moet ik zeggen dat deze kleding nog de meeste vrouwen van Martinique nog goed zal staan ook. Helaas ben ik met Carnaval niet op Martinique maar wellicht dat ik het op een ander eiland meemaak.

Qua gebouwen laat Fort de France ook meer van de traditionele creoolse bouwstijl zien. Ik weet overigens niet of dit wel een echte bouwstijl is of onder een andere naam.

Naast dat kom je oude overheidsgebouwen tegen in de Frans, continentale stijl. Weer een juweeltje is de bibliotheek van Schoelcher. Dit gebouw was opgericht voor de wereldtentoonstelling van 1889 in Parijs en nadien ontmanteld en weer in Martinique opgebouwd. Het herbergt de geschonken boekenverzameling van de franse politicus Victor Schoelcher.

De afgelopen dagen was het regenachtig en miezerig. Je wordt er zelf een beetje passief van. Toch maar met een busje naar St. Pierre gegaan. Deze plaats aan de noordwestkant van het eiland was vroeger de hoofdstad van het eiland. De gehele stad is op 8 mei 1902 getroffen door een pyroclastische lawine van de vulkaan Pelée waarbij de gehele bevolking van de stad (29.000 personen) om het leven kwam. Slechts enkelen hebben het overleefd zoals de in de gevangenis zittende moordenaar Louis Cyparis. Van moordenaar tot beroemdheid. In het plaatsje zelf staan op vele plaatsen nog ruïnes waaronder de genoemde gevangenis en het theater.

Nou wil ik dan ook eens die vulkaan met z'n caldeira zelf bekijken. Dus samen met 'mon huurvoiture' eerst richting Le Morne-Rouge gereden. De weg is een schitterende slingerweg die zeer goed onderhouden is. Je krijgt het gevoel alsof je met 70 kilometer per uur door Burgers Bush rijdt. Helaas erg weinig stopgelegenheden om foto's te maken. Vanaf Le Morne-Rouge kan je met de auto al een stukje de vulkaan oprijden. Dat scheelt weer. En dan toch zelf verder. Ik had naast eten en veel drinken ook een extra lang t-shirt en een zomerregenjas bij vanwege de kou en regenkans. De top van de vulkaan lag in de wolken maar ik hoop maar dat dat wegtrekt. De route naar boven is steil en bestond voornamelijk uit hééél veel traptreden maar ook hele stukken waarbij je tegen rotsen moest klauteren. Je merkte dat de wind fors toenam maar ook de mist werd dikker. De temperatuur daalde hard. Uiteindelijk heb ik met een stevig hartritme de top van de vulkaan op 1245 meter hoogte gehaald en dan dat uitzicht....! Niets! Potdichte mist. 'T is dat volgens de kaart dit de top van Montagne Pelée was maar voor het zelfde geld sta je tegen een andere berg aan te leunen. ik heb gekozen om niet de caldeira rond te lopen want van alleen in de mist te lopen krijg ik geen goed gevoel. Ik vind lopen eigenlijk al helemaal niets dus laat staan lopen in de mist.

Na een poppentochtje van 11 NM bij St. Pierre voor anker gegaan. Dit is een port of entry dus ideaal om ook uit te klaren voor richting Dominica. De top van Montagne Pelée blijft 'gelukkig' alle dagen in een permanente wolk hangen.

Ik lig dicht bij het dock zodat ik al roeiend met de dinghy er naar toe kan. Volgens de pilot hinder je de vissers dan zo min mogelijk. Dat ik er dicht bij lag werd duidelijk toen een catferry aan kwam meren. Zonder enige vloek van de stuurman (hulde zeeman!) wist hij zijn ferry in de beperkte ruimte tussen Sya en het dock te draaien. Zonder te overdrijven maar er zat maar één meter tussen beide boten en dankzij zijn schroefwater bleef het daarbij. Nergens had ik iets gelezen dat dit dock ook voor grote schepen gebruikt wordt. Aangezien ik het plaatsje al ken is er weinig te ontdekken dus wat bootklusjes gedaan, gelezen en weer eens een was gedraaid.

Op zondag 12 februari was er een carnavalsoptocht in St. Pierre. Waarschijnlijk als opwarmertje naar het echte carnaval. Zomerse, carribische muziek gaf het een vrolijk sfeer. M'n heupen bewogen.

Inmiddels besloten om niet rechtstreeks naar Dominica te gaan maar via de 'omweg' van St. Vincent. Deze omweg is totaal slechts ruim 200 NM. Ik kijk er onder meer naar uit om weer een nachtelijke tocht te maken.

Martinique

Na losgooien in Rodney Bay zette ik toch snel een eerste rif in het grootzeil. Ik verwacht een wind rond de 20 knopen. Het is gelukkig niet tegen de wind in of erg scherp er tegenin. De wind is oostelijk en de kracht daadwerkelijk tussen de 17 en 22 knopen. Af en toe kreeg ik er een bui overheen die mijzelf dan weer even zoet spoelde. Het enige wat ik deed was spelen met het in- en uitroillen van de genua om voldoende zeil te behouden.

Deze video met m'n watrerdichte fototoestel tijdens een rustiger moment gemaakt

Een bui had ik toch wat fout ingeschat. Het zag er als een kleintje uit maar toen het dichterbij kwam bleek het een forse te zijn met veel regen. Dat is het geluk als er meer boten varen. Je kan zien wat het effect is van wat er komt. Echter in dit geval was alles achter de regen verstopt. Nou deze bui was een beste hoor. Ik kreeg 33 knopen wind op m'n donder en dat met slechts 1 rif in het grootzeil. ik zei nog tegen me zelf : "nou nou nou Richard toch! Da's wel 'n een bietje veul". De bui uitgereden door Sya even heel scherp aan de wind te varen zodat het zo min mogelijk wind vangt en de zeilen net niet klapperen. Na een paar minuten was het overgewaaid en stond er even slechts 8 knopen wind. Het was een wisselvallige tocht waarbij veel gewerkt moest worden. Ik vind het heerlijk om dit soort tochten volledig op de hand te sturen. Na 35 mijl de jachthaven van Le Marin binnengelopen. Ik had al gemerkt dat vele franse zeilers naar Martinique uitkeken. Niet specifiek vanwege de taal maar vanwege het aanbod in de supermarkten. In de haven als op de ankerplaats zijn het met name franse jachten die er liggen. Ik hoop maar dat het hard waait zodat mij Nederlandse vlag wappert en niet als een vaatdoek naar beneden hangt. Voor je het weet beginnen ze frans te praten en ik had slechts 2 dagen op de oceaan kunnen oefenen.


Deze pagina wordt nog verder aangevuld.