La Gomera

Vanuit Santa Cruz ben ik niet in een keer naar La Gomera gevaren. Qua afstand is dat niet bij daglicht te doen dus daarom gekozen voor twee etappes. Ja, hij begint op een luxe paard te lijken. Het eerste deel gaat naar de zuidkust van Tenerife. Het was een grijze dag met af en toe enkele spetters regen. De wind was 's ochtends nog SW2 (!) maar draaide vrij snel naar NE zodat ik op zeil verder kon. Een groot deel van de tocht zit in een windversnellingszone maar qua kracht viel mee: 5 Beaufort (voor mijn gemak heb ik die zones op mijn kaart met roze ingekleurd)

Om voor slechts een nacht een haven in te gaan is zo'n gedoe. Mijn bedoeling was daarom bij Montana Roja voor anker te gaan. Daar is een ankerplek waar ook tankers aan boeien liggen om het zuidelijke vliegveld te bevoorraden. Toen ik daar aankwam lagen er vier superboeien en nog een paar kleine gele tonnetjes in het midden. Tja, en dan begin je te de denken: hoe lopen de ankerkettingen van al die boeien en hoe loopt de pijpleiding of zijn het leidingen? Daarbij was de wind toegenomen tot 6 Bft. Ik had ook geen zin om nadien nog het water in te gaan om m'n anker te gaan controleren. Daarom besloot ik om maar door te varen naar de haven van San Miguel. Aldaar snel een plekje gekregen. Het havenkantoor is helemaal aan de andere kant van de haven maar gelukkig mocht ik achterop in de bak van het golfkarretje van de havenmeester staan en zo gingen we naar het kantoor. Je krijgt dan wel de neiging om te wuiven naar iedereen die je tegenkomt.


De wind was nop op die donderdag 20 oktober dus gestart met de motor richting La Gomera. Nadat ik Punto Rasca gepasseerd was een stel grienden gezien. Ja, het maritiem leven openbaart zich langzaam voor mij... De wind was erg variabel. Voor een groot deel NW; dus tegen. Een beetje kruisen en bij te weinig wind het oliezeiltje bijgezet. In de versnellingszone van La Gomera was het gelukkig NW5 dus nog een aardige afsluiting.
San Sebastian de la Gomera zal waarschijnlijk mijn laatste haven van de Canarische eilanden zijn. Er stonden weer wat klusjes op de lijst. Belangrijkste was m'n urenteller van de motor. Doordat ik deze stand in mijn logboek bijhoud constateerde ik dat het niet mee deed. Aangezien ik geen niveaumeter op mijn dieseltank heb is deze urenteller mijn enige indicatie van hoeveel diesel er in de tank moet liggen. De oplossing van het probleem was eenvoudig: gecorrodeerd contactje schoonmaken. Van andere schepen hoor ik dat ze last van kakkerlakken en ander ongedierte hebben. Zelf blijf ik nog gelukkig gevrijwaard. Wel heb ik al lijmvallen voor kakkerlakken geplaatst en alle verpakkingen (dozen maar ook wikkels van blikken) verwijder ik al buiten de boot (eh, ja hoor, om verrassingen te voorkomen schrijf ik met stift op de blikken wat de inhoud is). Alleen plastic is ok (na inspectie op aanhechting van eizakjes) of ik hevel de inhoud over in waterdichte containers. Gisteren vond ik in een net gekochte pak rijst zwarte beestjes. Weg ermee.
La Gomere is een bijzonder eiland. Ondanks dat er toeristen zijn vallen ze niet op. Ze worden door deze stadjes geabsorbeerd zodat je het gevoel krijgt dat jij ziet hoe het leven op het eiland is. Het is een eiland voor de bewoners. Je ziet hier dan ook geen roodverbrande, bierdrinkende en hardpratende Duitsers of Engelsen. Dat is een groot verschil met bijvoorbeeld Las Palmas.

In de haven lig ik naast een boot van vergelijkbare grootte met daarop vijf Noorse jongens. Zij zijn een theatergroep die als project hebben om contact met de diverse culturen te maken en daarvan te leren (link). Zeilen is een bijzaak en hebben ze pas aan het begin van hun tocht geleerd. In hun achteronder hebben ze geen lampje dus hebben ze als vervanging maar een foto van een lamp opgehangen...
Met een huurauto het eiland rondgereden. Ook hier weer zeer mooie natuur in diverse gedaanten maar gelukkig op kleine schaal dan op Tenerife. Dat maakt het allemaal meer behapbaar en zie je snel alle afwisselende landschappen.

Er zijn ook zeer veel wandelroutes over het eiland uitgezet. Vanuit het grote aanbod heb ik gekozen voor een zeer kleine tocht: naar de Drakebomen; noordelijk van Alajero. Het is eerst een flinke slingerroute met de auto maar dan kom je bij het pad. Het is er weer een van allemaal ongelijke stenen en op je gympen loopt dat niet lekker. Lopen over het muurtje naast het pad was beter. Het ging weer straf naar beneden met ook weer diverse trappen. Na deze afdaling kom je bij slechts 1 boom; ja een 'lullige' (sorry) boom. Ok, het is wel een mooie boom maar ik had me een woud van die bomen verwachten. En dan zetten ze er ook nog een hek omheen met een uitkijkpost ervoor. Om vanuit die uitkijkpost naar de ene boom te kijken. Na deze deceptie sjokkend weer de heuvel bestegen. Wat moet het vreselijk voor La Gomera zijn als ooit op een dag die boom dood is. Weg attractie.

Ik was al 'gewaarschuwd' voor de hippies uit de 70's. En ja, ze zijn er. Generalistisch kenmerk wat nog is gebleven: het haar in een staartje. Vaak is het al grijs of is het hoofd kaal maar de resterende plukken zijn toch bijeengebonden.
Gisteravond (26 oktober) hadden we nog een barbecue op de steiger. Zo'n twintig man waren aanwezig en de Noorse artiesten deden er nog een lading muziek (gitaar, accordeon en dwarsfluit) overheen. 
Ik heb vaak melding gemaakt van de windversnellingszones. Op onderstaande foto (wellicht na uitzoomen) kan je duidelijk een gebied zien waar vele brekende golven zijn terwijl iets verderop het rustiger is.

Van de Canarische eilanden staat La Gomera voor me op plaats twee. De eerste plek wordt nog steeds door Graciosa ingenomen. Dit is mijn laatste stuk van Europa. Ik zal op 27 oktober naar Afrika gaan: de Kaapverdische eilanden met als eerste aanloop het eiland Sal. Deze tocht van een kleine 800 NM zal zo'n 7 dagen vergen en tot die tijd geen blog; wel geef ik dagelijks positierapporten af. Tot het volgende continent!


En een extra bijdrage in de categorie onzinnige verkeersborden: 'einde tunnel'. Je ziet toch zelf wel wanneer je uit de tunnel bent gereden......